Hoe is het om weer thuis te zijn

We zijn al bijna 8 maanden thuis en dan wordt het wel eens tijd om een afsluitend verhaal te schrijven vonden we.

Op Schiphol werden we opgewacht door familie en vrienden. Zo fijn om iedereen weer te zien na een jaar.

Ons huis voelde vreemd aan, er hebben ten slotte toch vreemde mensen in gewoond, een jaar lang, en onze persoonlijke spullen stonden allemaal op zolder.

Na ons huis grondig te hebben gepoetst en boodschappen gedaan te hebben, zijn we begonnen om onze spullen van zolder te halen. Ook al kleding moest van zolder af. En wat was dat fijn na een jaar met dezelfde kleding iets meer keuze te hebben! Ook minder leuke dingen moesten gebeuren: belastingaangifte, tandarts, huisarts........ Maar het leuke was om met iedereen af te spreken en bij te kletsen.

En na een jaar niet gewerkt te hebben brak ook de dag aan dat we weer moesten beginnen. Dat viel toch iets zwaarder dan van tevoren ingeschat. Zeker de eerste week vroegen we ons zelf meerdere malen af: wat doen we hier, maar dat kan bijna ook niet anders denken we. Inmiddels weer onze draai gevonden.

We hebben enorm genoten van een jaar ultieme vrijheid. Geen verplichtingen, geen afspraken, maar doen waar je op dat moment zin in hebt (binnen een bepaald budget). Is het ergens leuk, besluiten langer te blijven en is het ergens minder leuk, gewoon door naar de volgende bestemming. De tijd is ook omgevlogen, het lijkt heel lang als je ervoor staat, maar als je eenmaal weg bent gaat het snel.

Veel mensen vragen wat het mooiste was dat we hebben gezien, maar het is onmogelijk daar een antwoord op te geven. De totale ervaring was het mooiste. Alle landen zijn zo verschillend en hebben allemaal iets unieks.

Heeft het gebracht wat we dachten? Ja zeker, en we zouden het zo weer doen. We realiseren ons dat het niet voor iedereen is weggelegd, maar als je de kans krijgt voor langere tijd te gaan reizen zouden we het zeker aanraden.

Key West en Miami Beach, de laaste bestemming

26/7

Na 2 dagen Miami Hollywood, halen we de camper op. Een grote deze keer, tenminste voor ons doen dan. Op de camping zijn we nog steeds de kleinste! We doen boodschappen en rijden Miami uit tot het beginpunt van de route door de Everglades. Het is weer even wennen na een maand of 3, weer in een camper. De volgende dag rijden we de Tamiami trail, dwars door de Everglades en we zien onze eerste krokodillen in het wild. Op meerdere plekken. In de namiddag regent het, dus een tochtje door het moeras met een airboat moet tot de volgende dag wachten.

27/7: We rijden terug naar Coopertown om met de airboat mee te gaan. Een tochtje van 45 minuten door de Everglades. Het gaat superhard en af en toe stoppen we voor uitleg over het moeras of als we krokodillen zien. Er zitten er echt veel, ook een paar met jonkies. Als we terug zijn mogen we nog even een baby krokodil vasthouden. Het voelt verrassend zacht. Daar kunnen later mooie schoenen of een tas van worden gemaakt????. We gaan door naar Key Largo, het eerste eiland van de Keys en maar een uur en half rijden. We vinden een camping aan het water en een plek aan het strand. We kunnen zo de camper uit en de zee in! Da's lekker want het is verzengend heet! De zonsondergangen zijn hier prachtig.

30/7: we gaan door naar de volgende bestemming: Islamorada. Alleen lukt het niet om hier een camping te vinden, dus rijden we door naar Big Pine Key. Daar vinden we een camping aan het water. Er lopen herten over de camping, key deer, zoals ze ze hier noemen en ze zijn beschermd. Ze zijn totaal niet bang en komen bijna tot in de camper kijken of je iets te eten hebt. We gaan naar Key West, het beroemdste eiland van de Keys en het meest zuidelijke puntje van Noord Amerika. We hebben een camping iets buiten Key West en huren fietsen zodat we niet iedere keer alles van de camper moeten loskoppelen als we weg willen. Het zijn hele hippe beachcruisers! Het is ca 6 km fietsen, maar met een temperatuur van 35 graden voelt het als 60 km. Wat is het hier warm! Het is wel een mooie route, langs strand en zee. Key West heeft nog heel veel oude houten huizen en bepaald soort hippie sfeer. We gaan naar het "most southern point", waar de beroemde boei staat om een foto te maken, maar dan moet je wel in de rij! Vanaf hier is het maar 144 kilometer naar Cuba. We eten een hamburger bij het Hardrockcafe. De frisdrank wordt bijgevuld tot je niet meer op kan. Na 3 emmers cola hebben we echt wel genoeg! We lopen nog wat rond en op het heetst van de dag fietsen wij terug! Kleddernat en uitgeput komen we terug bij de camping, waar we eerst een half uurtje in de camper zitten onder de airco! De volgende dag besluiten we het anders aan te pakken met fietsen. We nemen de strandspullen mee zodat we onderweg een frisse duik kunnen nemen. We doen koffie met lime pie, de specialiteit in Key West. En fietsen langs de mooie houten huizen. Daarna naar het strand voor een verkoelende duik in zee, nou ja verkoelend, het water voelt als een warm bad, dus afkoelen doe je niet echt. Volgens goed gebruik hier fietsen we in onze badkleding terug naar de camping.

3/8: We gaan terug noordelijk, naar Sugar Loaf Key. Een hele rit!! 35 km. Dat is zo heerlijk, geen ellenlange afstanden meer, dat hebben we genoeg gedaan! Heerlijk relaxt, je parkeert je camper, klapt de stoel uit en klaar ben je. Heerlijk aan het water, een afdakje, meer heb je niet nodig. Behalve muggenspul!! Ze hebben hier de kleine variant, no see um's genaamd. De naam zegt het al, je ziet ze niet, maar je voelt ze wel. Ze bijten, maar er blijft geen muggenbult achter. Maar ze zijn erg gemeen. Het meer is heel helder, maar Robin heeft een verhaal in de krant gelezen van een meisje dat ging zwemmen in een meer en toen was er een parasiet door d'r neus naar binnen gegaan en die vrat d'r hersenen aan!! Er wordt dus niet in het meer gezwommen, we zijn sowieso toch meer fan van de zee!

5/8: van Suger Loaf Key terug naar Key Largo. De camping waar we op de heenweg ook hebben gestaan. Onze plek aan het water en strand is nog vrij. Over een week zijn we thuis, we kunnen het ons niet voorstellen! We doen niet zoveel, behalve in en uit het water met het luchtbedje, lezen en bootjes kijken die voorbij varen. Amerikanen laten graag zien dat ze spullen hebben, enorme buitenboordmotoren achter kleine bootjes. Ook onderweg weet je niet wat je ziet. Campers zo groot als vrachtwagens met daar achter een boot, een auto of een golfkarretje. Stel je voor dat je naar de wc/douche moet lopen!

9/8: We leveren de camper weer in! Onze laatste reisdagen brengen we door in Miami Beach. We hebben een hotel op Ocean Drive, daar waar de meeste "reuring" is. Maar eerst maar eens daar zien te komen. Het is een half uurtje met de taxi maar daar rekenen ze wel $ 75 voor!! Openbaar vervoer is er nagenoeg niet in Miami, eigenlijk in heel Florida niet. Het camperverhuurbedrijf geeft aan dat het bijna niet te doen is met openbaar vervoer en het duurt het ca 4 uur! Dus met de taxi naar Miami Beach. Het is ook hier weer erg warm, 35 graden. We nemen een kijkje op het strand en gaan 's avonds heerlijk Italiaans eten.

10/8: we doen een Art Deco Walking tour, langs vele mooie Art Deco gebouwen die Miami Beach rijk is. Verder genieten we nog even van onze een na laatste dag!! Bij alles denken we,het laatste diner tijdens onze reis etc!

Na 11,5 maand of 346 dagen zijn we bijna thuis. Morgen vliegen we vanaf Miami naar Londen en van Londen naar Amsterdam. Het is een fantastisch avontuur geweest en we hebben genoten van iedere dag. We hebben 14 landen doorgereisd, in totaal 83.000 km afgelegd inclusief vluchten (ter vergelijking: de omtrek van de aarde is 40.000 km) en in 80 verschillende hotels, hostels, guesthouses, casa’s en pensions geslapen. We hebben bijna 20 verschillende vervoersmiddelen geprobeerd en we hebben samen zo'n 150 boeken gelezen. We hebben genoten van de vrijheid, het kennismaken met andere culturen, nieuwe mensen ontmoeten en van elkaar. We zijn allebei maar 1 x echt ziek geweest, een voedselvergiftiging (Ilona) en griep (Robin). Vaak krijgen we de vraag wat we het leukst vonden of welk land het mooist was, maar daarop kunnen we geen antwoord geven. Ieder land is verschillend en heeft z'n eigen mooie, bijzondere dingen. Azië is makkelijk reizen en goedkoop en zo anders. Maar Australië met z'n dieren en free camping plaatsen was ook geweldig, Nieuw Zeeland met z'n overweldigende natuur. Aitutaki, Cook Islands was een echt een plaatje zoals in de reisgids. Cuba heeft onsheel erg verrast. Amerika is groot in alles en Mexico was gewoon relaxt. Een favoriet kunnen we dus niet opnoemen. Er is op familie en vrienden na niet veel dat we hebben gemist, omdat er zoveel andere nieuwe spannende dingen waren, maar zo aan het einde van de reis begonnen we wel erg te verlangen naar andere kleren (iets meer keuze), een lekker bed, je eigen kussen en lekker eigen spullen om je heen. Je leeft een jaar uit een backpack die je gemiddeld iedere 3 dagen moet uit- en inpakken. Onderweg besef je ook wel dat het helemaal niet zo slecht is in Nederland, je kunt alles kopen, als je de kraan open doet komt er altijd water uit en er is altijd elektriciteit. En er is altijd een systeem om op te terug te vallen. en zelfs de zomers kunnen tropisch zijn hebben we gelezen. We hebben gemerkt dat we een paar basis dingen nodig hebben voor een fijn verblijf: een schone kamer met een douche en een schoon bed en wifi voor de contacten met het thuisfront. We hebben nog 2,5 week om te acclimatiseren en bij te kletsen met familie en vrienden voor we weer aan de slag moeten. Ons huis moet weer worden ingericht (persoonlijke spullen staan op zolder). Ook de minder plezierige dingen zoals administratie en belasting moeten worden gedaan. En echt nodig: een bezoek aan de tandarts en de kapper staan ingepland. Het was echt een unieke ervaring, een once in a lifetime reis. Het leert je zaken los te laten en niet meer zo veeleisend te zijn, je wordt een stuk makkelijker.

Er wacht ons nog een lastige taak: een fotoboek maken van deze reis, maar hoe vat je 11,5 maand samen in een fotoboek? We hebben duizenden foto's, dus dat wordt nog een hele klus. We hopen dat jullie hebben genoten van onze verhalen en foto's, wij hebben er in ieder geval een mooi naslagwerk werk aan over gehouden, en het was leuk om de reacties te ontvangen. We hopen snel live bij te kunnen praten met iedereen, want dat hebben we wel gemist.

Liefs Robin en Ilona

Mexico: vakantie op vakantie

Ondanks dat we gezegd hadden geen verslag te zullen van maken van Mexico, willen we jullie toch op de hoogte brengen van onze relaxte dagen in Mexico.

10/7: We moesten maar anderhalf uur vliegen naar Cancun. Het resort waar we verbleven was ontzettend luxe, iets wat we niet meer gewend zijn! Een gigantisch zwembad, verschillende restaurants, bars en mooie stranden. Een gevulde minibar op de kamer en een sterke drank dispenser. 4 flessen die iedere twee dagen worden vervangen!!! Verder kun je alle cocktails die je maar kunt bedenken bestellen. Langs ons balkon lopenconstant neusberen langs, het zijn er veel, en sommige hebben jonkies. Zo schattig. Ze zijn zo brutaal als wat, bij het zwembad gooien ze gewoon glazen om om te drinken en ze houden scherp in de gaten of mensen iets in de prullenbak gooien, dat halen zij er namelijk direct uit (als het te eten is). In het restaurant 's avonds zijn veel mensen echt sjiek gekleed, wij vallen met onze garderobe die we al een jaar dragen een beetje uit de toon. De eerste dagen doen we rustig aan, gaan lekker naar het strand, lezen veel en genieten van het eten en drinken. We verbazen ons er over wat mensen toch allemaal weg gegeten krijgen. Als je wilt kun je van ontbijt naar ochtend snack naar lunch naar namiddag buffet naar diner naar avond snack. En geloof het, er zijn echt mensen die het doen. Als je uit het resort loopt is er een klein dorpje met allemaal souvenirwinkeltjes, mini market en een Starbucks (die zit echt overal!). Nog een stuk verder lopen is Playa del Carmen met heel veel dezelfde souvenirs- en drankwinkels. Verder zijn het allemaal resorts en vakantiehuizen.

Na een week worden we toch wat onrustig. Tijd voor wat actie, we gaan naar Chitzen Itza (of Chicken Pizza zoals de tourverkoper het noemt). Chitzen Itza was een belangrijke stad van de Maya's. In deze stad staat o.a. de piramide van Kukulcán die is opgenomen op de werelderfgoed lijst van Unesco. De piramide fungeert als kalender. 18 niveaus van de piramide komen overeen met de 18 maanden van de Maya kalender, het totaal aantal treden is 365 (dagen per jaar) en het aantal separate vlakken op de zijkanten van de piramide is 52 (weken). In 2007 is Chitzen Itza gekozen tot een van de 7 nieuwe wereldwonderen. We zwemmen ook in de Cenotes, ondergrondse poelen veroorzaakt door een meteorietinslag, die volgens diverse theorieën een eindemaakte aan het bestaan van de dinosauriërs. De tour die we in het dorp boeken blijkt maar liefst 75$ p.p. goedkoper dan in het hotel!! Afzetters. Blij dat we even rondgekeken hebben. Eerst gaat de tour naar een Maya dorp, waar net gedaan wordt of ze nog op deze manier leven als Maya's. We worden door de Sjamaan gezegend en krijgen een kijkje in het leven van de Maya's. Uiteraard zijn er ook heel veel souvenir winkeltjes waar je door heen moet om bij de bus te komen. We krijgen een lunch bij een restaurant waar ze ook voor ons dansen in Mayakostuum. Daarna gaan we naar Chitzen Itza. Ondanks dat er meer souvenir kraampjes staan dan op een jaarmarkt is het heel indrukwekkend. Onze gids geeft aan dat er 25 vergunningen zijn verstrekt voor souvenir kraampjes, maar er zijn er nu 1200. Welkom in het nummer één land van de corruptie. Daarna door naar de cenote waar je in kunt zwemmen (20 graden en 17 meter diep). Daarna terug naar ons resort.

We wisselen strand af met zwembad en de dagen glijden voorbij. We hebben ook allebei nog een griepje te pakken, snotverkouden en algehele belabberdheid, en dat met de eindstreep in zicht, want ineens zijn we op de nog maar 3 weken dag aangekomen!

24/7: Ook aan een vakantie in een vakantie komt een einde. We vliegen naar Miami waar we 2 nachtjes blijven en dan de camper zullen ophalen. We gaan naar de Everglades en de Florida Keys. Aan het eind nog 2 dagen in Miami bijkomen en dan naar huis!! De laatste 2,5 week zijn aangebroken. Het volgende verslag is het laatste en dan zijn we zo goed als thuis!!

Tot de volgende!

Liefs Robin en Ilona

Het ééndaagse zeilavontuur en een nieuwe planning

26/6

We vliegen vanaf Cuba, Havana terug naar Nassau waar we (weer) een nacht verblijven om aan boord te gaan. We hebben een druk programma: reisverslag, mails bijwerken, internetten. Heerlijk om weer wifi te hebben. We pakken onze tas opnieuw in voor aan boord, er is daar niet zoveel bergruimte dus 1 tas gaat in het ruim.

De volgende dag gaan we naar de boot. Hij ligt niet in de haven zelf, maar ergens in het water bij Potters Cay. Als we 'm eindelijk hebben gevonden komt John ons halen met z'n roeibootje. Eerst de tassen en dan kunnen wij mee. Eenmaal aan boord is het echt een schok. De boot is veel kleiner dan we dachten en de foto's die we hadden waren van 20 jaar geleden toen alles nog nieuw was. Wat een gribus! Oud en enorm vies. Er is een groot bed aan de voorkant, met een smoezelig schuimrubber matras en het stinkt als de hel. De wc staat naast het bed, en er is geen deur die de multifunctionele ruimte afsluit.... De wc stinkt en aangezien je er bijna met je hoofd in ligt zakt de moed ons eigenlijk al in de schoenen. Het keukentje heeft nog nooit een doekje gezien en overal zit het weer in en er staat schimmel op de deurtjes. Maar goed, even doorbijten denken we. We gaan eerst boodschappen doen en de was van de boot (hij wist al heel lang dat we kwamen....). Weer met het roeibootje dus. Als we alles hebben gaan we terug aan boord. Vanwege het lage tij kunnen we niet meer uitvaren en besluiten we de volgende dag te vertrekken. We gaan naar het aquarium van het Atlantis hotel, wat echt geweldig is. Terug aan boord maken we het "bed" op en krabben ons nog eens achter de oren. Koken gaat met alcohol, en er mag niet teveel in, 1 pit doet het niet goed en het is ontzettend ranzig. De geplande macaroni eten we wel de volgende dag als we meer moed hebben verzameld. Boterhammen met pindakaas wordt het avondeten. 's avonds in bed besluiten we dat dit het niet gaat worden. De "kapitein" is een eigenheimer en we zijn gewoon bang om een ziekte op te lopen. Na een slapeloze nacht gaan we van boord af en gaan terug naar het hotel. We schrobben ons schoon onder de douche en plannen wat we gaan doen. We willen weg uit Nassau, dus boeken een vlucht naar Miami. Daar bijven we 2 nachtjes en dan halen we een huurauto op en gaan we 10 dagen rondtoeren. Cocoa Beach, Nashville, Memphis, New Orleans en dan op 10/7 gaan we naar Mexico!! We gaan 2 weken luieren in een all inclusive resort. We hebben lang getwijfeld wat we zouden doen, maar zo kort van tevoren een nieuwe route plannen is niet zo makkelijk. We kiezen dus voor de makkelijke weg en boeken een last minute all in aanbieding in een superdeluxe resort. We gaan met de bus naar een van de vele shopping malls van Miami. En langs een supermarkt om fruit te kopen. Eten is hier geen probleem, alleen al in de nabije omgeving van ons motel zitten: Mac Donalds, Wendy's, Taco Bell, Pollo, Tropical, Pizza Hut en Denny's. Maar gezond eten krijgen is hier een drama.

1/7: We halen onze huurauto op en gaan op weg naar onze eerste bestemming: Cocoa Beach. Rijden in Amerika is net iets anders. Hele grote wegen, een rechts inhalen verbod kennen ze niet, bumperkleven mag ook en de claxon wordt veelvuldig gebruikt, want geduld hebben ze niet. Een beetje als de rijstijl van Ilona. In Cocoa beach gaan we naar de pier en naar Ron Jons Surfshop. Helaas laat het weer (net als in Nederland) te wensen over, het regent verschrikkelijk, weer een tropische storm waarvan ze nog niet weten of het een hurricane wordt. De volgende dag gaan we door naar Atlanta, halverwege de weg naar Nashville. In een keer naar Nashville is te ver. We moeten wel 2 dagen in de auto, maar dat heb je hier al gauw, met deze afstanden. We rijden door Smoky Mountains National Park, een weg met adembenemende uitzichten.

4/7: Het is een nationale feestdag in Amerika. 4th of July. Onafhankelijkheidsdag. Dit wordt hier massaal gevierd met muziekoptredens en vuurwerk. 's ochtends regent het pijpenstelen, maar 's middags is het gelukkig droog. We bezoeken het Johnny Cash museum, het Hardrock Café en the Music Hall of Fame. Veel bekende artiesten zijn in Nashville begonnen. Het is laaiend druk in het centrum. 's avonds zijn er diverse vuurwerkshows. We gaan verder naar Memphis, de plaats waar het graf en het huis van Elvis is. Eerst naar Graceland, op de Elvis Presley Boulevard. Alles ademt Elvis hier. Daarna naar Beale Street, het muziek centrum van Memphis met heel veel live muziek. We nemen een broodje mee naar het hotel, je kunt hier lastig een gezonde maaltijd scoren en een broodje gaat dan nog wel. Als je bestelt lijkt het iedere keer bijna een ondervraging, vooral bij koffie: what size, hot or cold, what flavour in it, whole milk or non fat milk, sugar or creamer, whipped cream, here or to go? Hit the road Jack, op naar New Orleans. Hier blijven we 2 dagen voor we verder gaan naar Tampa en terug naar Miami. Onderweg merken we weer dat we in het kleinste autootje op de snelweg rijden. Mensen wijzen en kijken naar onze Spark. Maar hij doet het prima. Veel vooroordelen over Amerika die we hebben zijn gewoon waar: alleen maar grote auto's, waaronder veel pickups. Het helpt wel dat een liter benzine hier maar 0,75 euro kost. Veel, heel veel fast food, te dikke mensen, sportschoenen en witte sokken (en nee, niet in de sportschool) zijn hier heel normaal. Alles is groot en veel. Je wordt constant aangesproken met sweetey of honey. Heel erg nep! Alle boodschappen worden voor je ingepakt in weet ik veel hoe veel plastic zakjes. Aan het eind van de middag zijn we in New Orleans. De volgende dag hebben we een hele dag, dus we doen lekker niks meer deze dag. We hebben er weer bijna 600 km op zitten en dat merk je toch!

We gaan naar French Quarter in New Orleans. De buurt met alle mooie gebouwen en waar van alles te doen is. Het is 35 graden en een luchtvochtigheid van 92%! Omdat het zondag is en er een festival is is het razend druk. Het is echt een mooie stad, het French Quarter is ook veel groter dan verwacht. We eten een sandwich en aan het eind van de middag als donkere wolken New Orleans binnen trekken rijden we terug naar het motel. Niets te vroeg, want een enorm onweer barst los. We eten 's avonds bij Crazy Buffet, een Chinees restaurant met een Hibachi gril. Je kiest je vlees, groenten (jawel!!) en dan bereiden ze het voor je op de Hibachi. Heerlijk!

8/7: De verjaardag van Robin, waarvan we helaas het grootste deel van de dag in de auto zitten. We moeten terug naar Miami en dat is 1400 km. Teveel om in één dag te doen, dus vandaag het grootste stuk. We rijden 1000 km, dan hoeven we morgen maar 400 te doen.

9/7: We zijn weer terug in Miami. We hebben in totaal 4320 km gereden in de staten Florida, Georgia, Tennessee, North Carolina, Mississippi, Alabama en Louisiana. We leveren morgen vroeg de auto in op de luchthaven en gaan naar Mexico!! Twee weken luxe all in in Playa del Carmen. Aangezien we daar niet heel veel van plan zijn zal ons volgende reisverslag van de Florida Keys en de Everglades zijn, en tevens ook het laatste van de reis!! Vandaag zijn we namelijk over 5 weken gewoon al 2 dagen thuis! We kijken uit naar wat er nog komt, maar stiekem tellen we ook een beetje af! 12/8 landen we als alles goed gaat rond 15.30 uur op Schiphol!

Tot de volgende en laatste!

Liefs Robin en Ilona

Cuba: rum, salsa en sigaren

De Republiek Cuba is een archipel van zo'n 1600 eilanden. Het hoofdeiland Cuba is het grootst. Het is ook het grootste eiland in het Caribisch gebied. Het ligt 180 km uit de kust van Florida, maar sinds de revolutie in 1959 zijn Cuba en de VS uit elkaar gedreven. Fidel Castro was leider van deze revolutie, die zich tegen de dictatuur verzette. Fidel en Che Guevara hadden een ideaal voor ogen: een samenleving gebaseerd op gelijkheid en rechtvaardigheid, vrij van uitbuiting en onderdrukking: het socialisme. Gezondheidszorg en scholing zijn gratis. Door de wereldwijde crisis in de jaren 80, dus ook bij de grootste bondgenoot Rusland, vervielen allerlei lucratieve contracten en stortte de suikerindustrie compleet in. Fidel heeft daardoor noodgedwongen de teugels moeten laten vieren wat toerisme betreft. Cubanen mogen nu een casa particular runnen. Daar moeten ze wel belasting over betalen. Toerisme is nu de belangrijkste bron van inkomsten. In 1989 waren er 325.000 toeristen op jaarbasis, nu 2,35 miljoen. Daardoor lijkt het weer iets beter te gaan. Gebouwen worden gerestaureerd en er wordt alles aan gedaan om de toerist het naar de zin te maken. Maar er is nog wel tekort aan bepaalde dingen, en armoede is er ook. Er zijn 2 soorten geld, de peso (CUP) voor de Cubanen en CUC (spreek uit als koek) voor toeristen. Wij gaan 3 weken doorbrengen in dit mooie en interessante land. We slapen in casa particulars, een soort Bed & Breakfast bij de mensen thuis.

5/6: We vliegen van Nassau naar Havana, waar we de eerste 2 dagen doorbrengen in een hotel. We hebben een pakket met een fietstocht en een stadswandeling en we worden opgehaald op de luchthaven. We vertrekken met vertraging uit Nassau. Het vliegtuig komt uit Miami (vol met Cubanen die in Miami wonen) en er moeten nog wat visa geregeld worden. En zoals alles in de Bahama's kost dit heel veel tijd. Anderhalf uur later dan gepland vertrekken we dan toch richting Havana. Het is maar een uur vliegen dus dat schiet op. Op Havana airport is het een heel andere wereld. Strenge controles van de paspoorten en bagage waar we 1,5 uur op moeten wachten. Het is ongelofelijk wat er door de Cubanen die in Amerika wonen mee genomen wordt voor familie: breedbeeld tv's, fietsen, scootmobiels, speelgoed voor kinderen, alles wat in Cuba niet of moeilijk te krijgen is. Uiteindelijk komen onze tassen en kunnen we weg. Ondanks de bevestiging staat er niemand, dus besluiten we maar een taxi te nemen naar het hotel. Er wordt geadviseerd om Euro's mee te nemen omdat pinnen in Cuba niet mogelijk is. Dat is voor ons lastig na 9 maanden, geen euro meer bij, maar je kunt bij alle banken met je creditcard geld afhalen. En je kunt bij sommige automaten pinnen met je creditcard (pinpas heb je op Cuba niets aan). Amerikaanse dollars wordt afgeraden vanwege de hele slechte wisselkoers die Cuba op de dollar hanteert. Beetje jammer dat het systeem plat ligt, dus geld opnemen is niet mogelijk. Banken zijn om 15 uur dicht..... Daar sta je dan, met 20 Amerikaanse dollars en 20 Bahama dollar (die in Nasssau uit de geldautomaat komen en die in Cuba waardeloos zijn). De taxi kost 25 Amerikaanse dollar, en we denken dat het hotel wel kan helpen. Fout!!! Die willen dus niet helpen als we aankomen. Ze hebben geen geld zeggen ze. Ook niet als we met een creditcard betalen en 5 dollar willen. De taxichauffeur spreekt geen letter Engels en rijdt naar 3 verschillende banken tot we 'm eindelijk aan z'n verstand kunnen peuteren dat het systeem plat ligt. Gelukkig is er dan in het hotel wel iemand zo aardig om ons 5 dollar te lenen en zo kan de taxi chauffeur toch weg. Tot overmaat van ramp gaat het ook nog regenen, en hard ook. Welkom in Cuba!! Maar nadat we de kamer (een villa!!) hebben gezien en een mojito drinken in de hotelbar zakt de vraag waarom we überhaupt naar Cuba wilden weer weg en kunnen we genieten. We bellen de organisatie die ons zou ophalen en regelen dat ze ons de volgende dag ophalen om de stadswandeling in oud Havana te doen. Dan kunnen we gelijk de 25 dollar terug vragen. Het hotel is een staatshotel, vroeger vast heel mooi geweest, maar nu een beetje vergane glorie, maar dat heeft wel wat. Het eten is heel goed en alles is schoon en werkt. De badkamer heeft de grootte van een hotelkamer die we normaal gesproken hebben! De volgende dag na het ontbijt worden we opgehaald voor de stadswandeling. Onderweg naar het oude centrum weet je niet wat je ziet! Oude Amerikaanse jaren 50 auto's, oude bussen uit Nederland (ZWN, Connexxion) en heel veel lada's (overgehouden aan bondgenoot Rusland, waar de politie overigens ook mee rijdt). De Amerikaanse oldtimers zijn echt geweldig om te zien. We gaan naar een bank en HOERA we hebben weer geld! Alejandro doet onze tour en we zijn maar met z'n tweeën. Het is gelukkig droog en de zon laat zich zelfs zien. We lopen door het oude centrum en het is alsof je in een openlucht museum loopt! Prachtige gebouwen, we zijn direct verliefd op Cuba! Alejandro vertelt ons heel veel over het leven in Cuba en het systeem. Een gemiddeld salaris in Cuba is 15 EUR per maand. Hij betaalt 1 EUR huur aan de overheid en hoeft geen ziektekosten te betalen. Van alle hotels in Cuba (ook van buitenlandse investeerders) is de regering 51% eigenaar. We bezoeken een rum destilleerderij, een heel oud sigarenwinkeltje, waar ze nog eigen sigaren maken. We drinken koffie bij een koffiebranderij en eten een sandwich Cubana op terras. Wat een heerlijke stad. Na een paar uur nemen we afscheid van Alejandro en spreken we de fietstocht voor de volgende keer af als we in Havana zijn. We slenteren zelf verder door de straten van oud Havana. Af en toe rijdt er een bus voorbij waar de Nederlandse plaatsnaam nog op staat: Sliedrecht bijvoorbeeld. Iedereen hangt over z'n balkon, zit op straat of loopt rond. Het is hier echt old timer paradijs, de ene na de andere schitterende auto. Deze auto's zijn cultureel erfgoed en mogen Cuba niet uit, zelf niet voor een show. Een goed initiatief. Aan het eind van de middag breekt een tropische storm los met zware regen en nemen we een taxi naar het hotel. Het is een Peugeot uit 1958 zonder ruitenwissers (handig in een stortbui!) en hij is niet helemaal waterdicht. In eerste instantie zouden we na Havana naar Pinar del Rio rijden, het westen van Cuba, waar de tabak wordt verbouwd. Maar de eerste hurricane van het seizoen, Andrea, die in Florida is en het westen van Cuba meepakt, zorgt ervoor dat we naar het oosten moeten, dus eerst naar Cienfuegos. We kijken in het hotel nog even op internet en plaatsen een berichtje op Facebook om iedereen op de hoogte te houden. Wifi is hier onbekend, smartphones zijn hier waardeloos. Je kunt alleen in een internet café terecht of in je hotel, tegen betaling van ca. 3 CUC (2,30 EUR) voor een half uur.

We halen onze huurauto op, een blauwe Kia Picanto, en gaan op weg. Eerst Havana uit. We hadden al gelezen dat er weinig borden zijn, maar er zijn er echt bijna geen! We hebben een summiere kaart en uitleg gekregen van het verhuurbedrijf (navigatie is verboden in Cuba). We denken Havana uit te zijn en op de goede weg te rijden, maar na alleen maar plaatsen op de borden die niet op onze kaart staan, zijn we 2 uur later gewoon terug in Havana! Da’s niet echt goed voor je humeur. Uiteindelijk lukt het dan toch om Havana uit te komen (wel iedere kilometer gevraagd of we goed zaten) en hebben we de goede weg naar Cienfuegos. Van de snelweg af ga je 50 jaar terug in de tijd. Paard en wagen (ook op de snelweg trouwens), stoere mannen op paarden en ossenkarren. Er wordt van alles verkocht langs de weg. Fruit, drinken, taarten en zelfs kreeften! In de weg zitten kuilen waar je makkelijk in kan verdwijnen. We rijden Cienfuegos binnen en vinden in 1 keer de casa Particular die we van tevoren hadden uitgekozen. In een historisch pand, gerund door Ysabel en Pepe. Spreken allebei geen woord Engels! Maar het lukt best om een gesprek te doen in het Spaans, met behulp van gebarentaal. Het diner doen we in de casa. Wat willen we eten vraagt Pepe. We gaan voor kip (pollo kennen we namelijk). We krijgen een schaal met soep, broodjes, een schaal salade, en rijst, en een bord pompoen. Genoeg voor een heel gezin! De soep is heerlijk, alleen vragen we ons af waar de kip is. Maar goed, ook zonder kip is het heerlijk. We eten elk 2 borden soep met broodjes, de pompoen en de salade, als de kokkin komt vragen of ze de pollo kan brengen....... Ahhh, de soep was dus het voorgerecht. We zitten al vol, maar willen niet onbeleefd doen en eten de kip op. Ook deze is heel lekker klaar gemaakt. Natuurlijk geen mager, klein kipje, nee, een goed doorvoede dikke kip hebben we gekregen. Ons oog valt op een dessert lepeltje dat ook op tafel ligt. En ja hoor, we krijgen als toetje een punt ijstaart, ter grote van een telefoonboek. We snappen nu waarom de Cubanen allemaal een beetje te dik zijn.... Als we weg gaan uit Cuba zijn we 10 kilo zwaarder! Maar wat een lieve hartelijke mensen.

De volgende dag bij het ontbijt herhaalt zich het tafereel van de avond ervoor. Een mega bord fruit voor elk, met ananas, mango, papaja, meloen, banaan en guayaba. Koffie, melk, fruitsap en een fruitshake. Broodjes met boter en jam. Even later komt ze vragen of we nog een tortilla of iets willen. We zeggen allebei nee, en even later komt ze met tosti's. Na het ontbijt lopen we naar het centrum en bezichtigen we het moois dat Cienfuegos heeft te bieden. De lunch slaan we over. Ook hier weer prachtige gebouwen. We gaan nog even langs de kliniek omdat Robin z'n oren na het vliegen vorige week potdicht zitten, en het wordt irritant. Waarschijnlijk helpt de verkoudheid ook niet mee. We krijgen druppels mee en als het over 4 dagen niet over is moeten we in Trinidad naar de kliniek om ze uit te laten spuiten.

9/6: We nemen afscheid van Ysabel & Pepe en gaan door naar Trinidad. De casa die we hier hebben uitgezocht zit vol, maar er zijn er genoeg. Aan de overkant zwaait al iemand naar ons. Carlos en Maricel. Ook hier weer, zo blij dat je bij hen wilt blijven. Je krijgt er bijna een brok van in je keel! We parkeren de auto bij een kennis van Carlos en gaan het oude centrum in. Het is niet te omschrijven hoe mooi het hier is. Historische gebouwen overal waar je kijkt, en het is echt een plaatje. We slenteren door een gedeelte van het oude centrum. Doen een drankje op een binnenplaats waar ondertussen een varken aan het spit wordt gebraden. Uit een box klinkt muziek van Buena Vista Social Club. Wat wil je nog meer? Ook hier weer oldtimers en nog veel paard en wagens. Iedereen roept hallo en wil zijn restaurantje of winkel laten zien. Diner doen we weer in onze casa. Ook hier spreken ze geen Engels, maar als ze langzaam spreken gaat het goed. Het is alleen zo jammer dat je de taal niet machtig bent! We zouden nog zoveel willen vragen, over het leven in Cuba, etc. Ze dekken de tafel op het dakterras, waar een heerlijk briesje is. Het eten is ook hier heel lekker en ze halen alles uit de kast. De gastvrijheid en het gevoel dat je zo welkom bent is hartverwarmend. We besluiten ons aan te passen aan het ritme hier in Cuba. Vroeg ontbijten, het oude centrum in en terug naar de casa rond de middag als het echt te warm wordt. Na de middag, tegen zonsondergang terug naar het oude centrum. Het wordt hier 's middags zeker 35 graden en het is nog niet eens op z'n warmst! Overal muziek op straat en in cafeetjes. Om 14 uur krijgen we toch trek en lopen we naar een restaurantje om de hoek met een schaduwrijke binnenplaats. Als we net zitten komen er 5 muzikanten die voor ons gaan spelen. Chan Chan van Buena Vista Social Club. Het lijkt of ze hier allemaal een instrument kunnen bespelen of kunnen zingen! Op advies van Carlos gaan we naar Playa Ancon, een mooi strand 15 km van Trinidad. Op de gok maar weer, want borden doen ze ook hier niet aan. Maar het went, je ziet wel waar je uitkomt. Maar we vinden het strand. We drinken wat en rijden door naar Sancti Spiritus, een plaatsje een half uurtje vanaf Trinidad met een historisch centrum. Onderweg heel veel boeren met paard en wagen, met zakken vol gras op de kar. Veel mannen te paard, oldtimers en af en toe een moderne auto. Het landschap is schitterend. Heel groen, veel bananenbomen, bergen en verschillende bomen. De laatste dag maar naar de kliniek omdat de druppels niet helpen. Oren worden uitgespoten, maar ook dat doet niets. Antibiotica kuur mee en neusdruppels, misschien helpt dat. Anders moet er verder worden gezocht. Dat doen we dan wel in Nederland, het is lastig met een half doof iemand, maar niet onoverkomelijk.

13/6: na 4 dagen is het tijd om afscheid te nemen. We zijn het nog lang niet beu, maar er is nog zoveel moois te zien. We gaan naar de volgende bestemming: Camaguey. Een grotere stad, 325.000 inwoners. We hebben een casa uitgezocht in het historische centrum. Dit staat ook op de Unesco lijst, net als het centrum van Trinidad, maar schijnt qua bouwstijl weer heel anders te zijn. Er wordt ook gewaarschuwd voor "touts", ronselaars, die willen dat je naar hun casa komt, die niet geregistreerd staan. Ze zeggen gerust dat de casa waar jij naar toe wilt, dicht is, of dat de eigenaar dood is. Afijn, een gewaarschuwd mens........ De route naar Camaguey is prachtig. Zodra we binnenrijden zie je ze al op hun fietsen, de touts, willen dat je ze volgt. We negeren ze en gaan naar de casa die we hebben uitgezocht. Het is een oud huis vol met retro meubels en curiosa, zo afzichtelijk dat het weer mooi is. Camaguey lijkt inderdaad niet op Trinidad. Het is een grote stad met een paar mooie gebouwen. Maar Trinidad is ook niet te overtreffen. We eten voor één keer niet in onze casa maar bij een paladar, een restaurant bij mensen thuis. We zijn de enige gasten voor 4 man personeel en kiezen voor een menuutje. Het eten is zoveel dat je er gemakkelijk met 4 van kan eten en dan is het waarschijnlijk nog niet op. Het dessert zou een vers fruit cocktail zijn, maar het fruit blijkt op te zijn dus krijgen we: guayaba marmelade met blokjes kaas (!). Dat slaan we maar over.

15/6: We gaan langzaam terug naar het westen. Santiago de Cuba hadden we wel willen zien, maar dat is weer 500 km verder en dan komen we in de knoei met de tijd. Je moet nl ook weer die 500 km terug! Naar Santa Clara dus, om daarna naar Pinar del Rio te gaan. Santa Clara is de stad van Che Guevara en studenten. Onderweg naar Santa Clara ook weer verkopers langs de kant van de weg. Ze zitten meestal in de schaduw onder een boom en als ze dan een auto horen komen rennen ze met hun taart/kaas/fruit/messen naar de weg om je te laten zien wat ze hebben. We vragen ons af of die taart aan het einde van de dag nog lekker smaakt, er zit geen folie over of niks. Soms zie je ze ook met taarten fietsen, ook open en bloot. Als we aankomen in de casa in Santa Clara lopen er veel mensen in oranje shirts en met oranje sjaals, het lijkt alsof er een Nederlandse invasie met voetbal supporters is, maar er blijkt een baseball wedstrijd te zijn voor het kampioenschap en Villa Clara heeft een oranje tenue. De wedstrijd wordt verloren maar desondanks is het feest op straat, onder ons raam tot ca. 3 uur 's nachts. En om 6 uur zijn de eerste mensen weer al op om lawaai te maken. Hmmm, korte nachtje. Het centrum van Santa Clara heeft een park, waar de plaatselijke bevolking samen komt voor een praatje of muziek. Er zit veel wind en het is heerlijk om daar mensen te kijken en naar de muziek te luisteren. De sigarenfabriek die we willen bezoeken is op zondag dicht helaas, dan maar in Pinar del Rio. 's Avonds krijgen we taart omdat het vaderdag is. De taart heeft alle kleuren van de regenboog en is zo zoet dat het glazuur bijna van je tanden springt. Het lijk wel klare boter met suiker wat er opgespoten is, en de cake is gedrenkt in siroop. Niet voor herhaling vatbaar. We willen de mensen niet voor het hoofd stoten en de meegenomen boterhamzakjes bieden uitkomst. Dat zakje gooien we de volgende dag wel ergens in een prullenbak. De volgende dag na het ontbijt vertrekken we naar Pinar del Rio, bijna 500 km te gaan. Je moet via Havana, en natuurlijk staat er weer niets aangegeven. Maar we vinden de weg en net voorbij Havana staat er iemand midden op de "snelweg" te zwaaien. We stoppen, we hebben weinig keuze, en Ernesto, een donkere jongeman van bijna 2 meter, smeekt ons of ie mee mag rijden naar Pinar, zijn auto is kapot en hij staat er al 3 uur. Het openbaar vervoer is niet goed geregeld op dit traject zegt hij. We nemen 'm mee, iets wat we normaal gesproken eigenlijk niet doen, ondanks dat er overal veel lifters met geld staan te zwaaien langs de weg. Hij spreekt een beetje Engels. Omdat hij zo dankbaar is nodigt hij ons uit bij een vriend die een particuliere tabaksplantage heeft. We krijgen een rondleiding en worden geacht sigaren te kopen. We kopen er 5 als souvenir, al kennen we niemand die sigaren rookt. Hij weet ook nog een casa, dus dat is makkelijk. De casa van Lourdes is een koloniaal huis, met een binnenplaats. Bij de casa nemen we afscheid van Ernesto, maar hij belooft morgen nog even langs te komen om te zien of alles goed is. De volgende dag bezoeken we de sigarenfabriek. Deze is van de overheid (of van Fidel zoals mensen het hier zeggen). Vooraf moet je je tas inleveren en er mogen geen foto's worden gemaakt. De camera gaat achter slot en grendel maar de gsm zit in ons zak, je weet nooit of je misschien stiekem een foto kan maken. We krijgen een rondleiding en de gids legt het proces stap voor stap uit. De zaadjes van de tabaksplant worden in november geplant. De oogst is in april. Er zijn 2 soorten, een die in de zon groeit, voor de binnenkant van de sigaren en 1 die in de schaduw moet groeien voor de buitenkant. De bladeren moeten eerst 50 dagen drogen en worden dan gefermenteerd voor een periode van 2 jaar minimaal. Dan gaan ze naar de fabriek. Hier in Pinar maken ze 4 soorten sigaren. De droge bladeren voor de binnenkant rollen ze en doen ze in een mal voor 25 minuten om de juiste vorm te krijgen. Dan nemen ze de speciale bladeren voor de buitenkant, die zijn heel sterk (als een soort leer) en een beetje vochtig. Deze bladeren worden door vrouwen op kleur, maat en kwaliteit gesorteerd en gehalveerd. Hierin wordt de sigaar gerold en hij wordt gelijmd met een soort hars. Ze moeten minimaal 125 sigaren per dag rollen voor een vast peso's loon. Alles wat ze extra rollen betekent een bonus in CUC (toeristengeld). Na het draaien gaan ze naar een controle tafel om te zien of er genoeg lucht in zit. Daarna gaan ze naar een andere persoon die ze handmatig keurt op lengte, gewicht en oneffenheden. De opleiding duurt 9 maanden en er vallen heel veel mensen af omdat ze niet geschikt zijn. 's Ochtends wordt in de fabriek de krant voorgelezen en 's middags nog eens. Ze hebben 2 x een korte pauze en tussen de middag een uur. 1 maand betaalde vakantie en een vast loon van ca. 15 euro. Het is een goede baan vanwege de mogelijkheid extra te verdienden als ze meer dan 125 sigaren draaien (een soort bonus) in CUC. Het is wel heel zwaar werk, steeds dezelfde handeling, de hele dag op een klein bureautje op een houten stoel. Veel mensen krijgen polsklachten of nekklachten. Pinar heeft verder zelf niet zoveel te bieden, het is gewoon een grote stad. We gaan nog even langs het internetcafé en de bank.

19/6: we gaan verder naar Viñales, de vallei waar de tabak groeit (die nu niet te zien is want de oogst is al gedaan) en die bijzonder is door z'n kalksteen rotsen. De vallei staat ook op de erfgoedlijst van Unesco. Het is hier een compleet andere wereld dan in Pinar. Het is echt platteland, heel veel groen en de kalksteen rotsformaties die overal boven uit toornen. Het doet een beetje aan Thailand denken, de rotsen. We vinden een casa bij Bernardo en Bylkin. We hebben een eigen huisje, met een terras aan de achterkant dat uitkijkt op de vallei en de rotsen. Twee schommelstoelen op de veranda en de cocktail lijst naast de deur op de muur geschilderd. Meer kun je niet wensen toch? We lezen in het gastenboek dat op de kamer ligt de reacties van vorige gasten. Iedereen roemt de kookkunst van Bylkin en raadt de kreeft aan. Kreeft is hier net zo duur als kip of varken, meestal rond 8 CUC (6 EUR) bij een casa. Bij ons betaal je toch net iets meer voor een kreeft..... En ook voor een mojito die hier omgerekend 1,60 EUR kost. De kreeft is echt heerlijk! Vooraf gegaan door bruine bonensoep met aardappelen. Voor de volgende dag spreken we een tour af met Bernardo. 4 uur langs de hoogtepunten van Valle de Viñales. Waaronder ook een tabaksplantage. We gaan er op de een of andere manier vanuit dat dit met de auto gaat gebeuren, maar 's avonds komen we er achter dat we 2 keuzes hebben: te voet of per paard. Robin verslikt zich haast in z'n mojito als Ilona zegt dat ze per paard wil, maar te voet is zeker geen optie. Het is hier zo warm, en ook een hele hoge luchtvochtigheid, dat een wandeling van 4 uur net zoiets is als 4 dagen wandelen. Het wordt te paard dus. De volgende morgen hijsen we ons in een lange broek en halen we onze schoenen weer eens te voorschijn. Pipo (ja zo heet ie echt), haalt ons op en brengt ons naar ons vervoermiddel voor de tour. We zijn zowat gesmolten als we bij de paarden aankomen. We stijgen op en gaan de vallei in. De natuur is hier schitterend, onderweg kom je van alles tegen, varkentjes, ossen en heel veel kippen met kuikentjes. Na een uur komen we bij een beek die zo uit de bergen komt. Kristalhelder water, waar iemand een hutje heeft gebouwd waar je wat kunt drinken. Er worden sigaren gerold en hij verkoopt honing en koffie, allemaal verbouwd in de vallei. Of we een mojito willen of een cuba libre. Ach, het is ten slotte al 11 uur, in Nederland dus 17 uur, waarom niet? Een mojito dus. Daarna gaan we door naar een tabaksplantage waar we een verse kokosnoot krijgen, de groene, dus voor het sap. Na 4 uur zijn we terug op het startpunt en nemen we afscheid van Pipo en z'n paarden en strompelen we terug naar onze casa. Dat wordt spierpijn morgen! Als we 's avonds op ons terras zitten zien we zodra het donker is de vuurvliegjes verschijnen. Eerst denk je dat je het niet goed ziet, omdat ze hier vrij groot zijn en het net is of er een vogel met een hoofdlampje voorbij vliegt, maar Bernardo geeft aan dat het vuurvliegen zijn en dat ze hier ongeveer 5 cm groot zijn.

22/6: we zijn terug in Havana. Eerst leveren we de auto in, die om 11:10 uur terug moet zijn, niet later want dan brengen ze 50 CUC in rekening oftewel een extra dag. We nemen een taxi naar onze laatste casa, in een koloniaal pand in oud Havana. De taxichauffeur heeft wat moeite het adres te vinden, maar uiteindelijk komen we er. Als we voor de deur staan twijfelen we toch een beetje, op de foto's zag het toch echt mooier uit. Maar eenmaal binnen op de eerste verdieping weet je niet wat je ziet. Een enorme verdieping met een binnenplaats en hele mooie oude tegels, ornamenten en binnen hoge plafonds. We zitten vlakbij Il Capitolio. 's Middags gaan we naar Plaza Vieja, waar we heerlijk op terras zitten met live muziek. De volgende dag slenteren we langs de Malacon, door het oude centrum en Il Capitolio. Er zijn hier veel hardnekkige bedelaars. Als we op terras zitten komt de een na de andere. Een man naast ons geeft 1 CUC, maar dat vindt de bedelaar niet genoeg en blijft doorgaan. Als we van terras af gaan blijft ie ons lastig vallen en 5 minuten later merken we dat de portemonnee uit Robin z'n zak is gerold. Gelukkig zat er alleen 10 CUC in, maar het blijft vervelend. We hebben hier nooit veel geld op zak en pasjes zijn hier waardeloos dus die zitten in de kluis, maar we zullen nog voorzichtiger zijn dus. 's middags hebben we afgesproken met een Engels stel dat in dezelfde casa in St. Clara zat.

24/6: vandaag doen we de fietstocht met Alejandro. We fietsen naar Plaza de la Revolucion, waar Fidel vroeger en nu Raul Castro zijn speeches houdt. We fietsen langs Chinatown. Inmiddels weten we dat iedere grote stad een Chinatown heeft! Daar gaan we vanavond eten. Het Cubaanse eten is soms toch wat eenzijdig. We fietsen langs de Malacon en leveren de fietsen weer in. We zijn drijfnat! Het is echt te warm om te fietsen, eigenlijk voor alles waar je je voor moet inspannen. Onze laatste dag in Havana gebruiken we om nog wat foto's te maken, onze laatste echte Cubaanse mojito's te drinken en onze laatste Cubana Sandwich te eten. We hebben enorm genoten van Cuba en de Cubanen, ontzettend hartelijke mensen, en van de heerlijke mojito's.Het is een prachtig land, met veel cultuur en historie. Waar men elkaar waar mogelijk helpt en respecteert. Sinds Fidel ziek is, zwaait zijn broer Raul de scepter. Hij heeft er o.a. voor gezorgd dat er internetcafés zijn gekomen, er wordt veel gerestaureerd en verbeterd. De bevolking is positief, maar het ware kom je nooit te weten. Maar dat is juist wat Cuba zo interessant maakt. De verwachting is dat als Fidel er niet meer is, er wel meer zal veranderen. Natuurlijk is dat goed voor de bevolking, maar het zal dan niet meer het Cuba zijn zoals wij dat hebben gezien denken we. Geen grote ketens hier en reclame borden overal, iets wat wij in ons land niet meer kunnen voorstellen. Cuba is meer dan de moeite waard om te bezoeken! En dan niet enkel in een badplaats in hotels, maar ga naar diverse steden en slaap in casa particulars, dan leer je Cuba en de Cubanen echt kennen. Wij zijn inmiddels weer in Nassau, en realiseren ons dat we over 1,5 maand gewoon weer in Axel zitten! Morgen gaan we aan boord van de zeilboot van John en gaan we 4 weken zeilen in het Caribisch gebied. Ook dan zullen we weer lastig te bereiken zijn, maar op Facebook proberen we af en toe een berichtje te plaatsen als we ergens zijn waar internet is! Tot de volgende!

Liefs, Robin & Ilona

LA en de Bahama's

25/5

We verlaten Aitutaki en vliegen via Raratonga naar Los Angeles, waar we op 26/5 aankomen. Wat een verschil met Aitutaki. Een enorm groot vliegveld, veel mensen en veel verkeer. Van het ene uiterste in het andere. We nemen een shuttle bus naar ons hotel in Santa Monica. Heerlijk na 3,5 week een echt matras! De rest van de dag internetten we, werken alles bij en plaatsen de foto's bij het reisverslag. Voor het eerst in 9 maanden is het weer eens lang licht, tot ongeveer 22 uur. Overal waar we geweest zijn was het meestal om 18:30 donker. De volgende dag nemen we de hop on, hop off bus. We gaan echt de toerist uithangen. We doen eerst St. Monica Pier. Omdat het memorial day is in de VS is het overal erg druk, zo ook op de pier, maar erg leuk om te zien. De tour is doorspekt met locaties van films, gebouwen die in films zijn gebruikt, studio's etc. Ook wordt er heel vaak gezegd: this is your chance, If you want to meet the stars, here you can find them... Alsof we daar voor komen! De beroemde Hollywood letters, Rodeo Drive, Hollywood walk of fame, we hebben ze gezien! Echt heel leuk. We hebben maar niet gewinkeld op Rodeo Drive, de duurste winkelstraat ter wereld. Op The Hollywood walk of Fame weet je niet waar je eerst moet kijken. Figuren als Spiderman, de Hulk, Jack Sparrow, Popeye en heel veel mensen! De volgende en gelijk laatste dag gaan we naar Venice, beroemd om o.a. muscle beach, en de rariteiten. Je weet niet wat je ziet, oma in bikini op rollerskates, een man in een tijgerstring met een slang, allemaal acts. Overal beachcruisers op de boardwalk langs het strand. We eten wat op terras en ook hier valt ons weer op dat als je een kleine frisdrank bestelt, dit nog steeds een reuzenbeker is! We slenteren terug naar het hotel en nemen dan de taxi naar de luchthaven. We vliegen om 22.30 uur, eerst naar Charlotte, aan de andere kust, daarna naar Nassau.

29/5: Na een nachtje doorhalen landen we om 11:30 uur op Nassau. Horloge weer 3 uur vooruit, hoe vaak we die nu al verzet hebben! Nassau is slechts een tussenstop, we vliegen morgen in 20 minuten naar Eleuthera, een ander eiland. Dan vliegen we met, ja echt, pineapple air!! Vluchten zijn niet goed op elkaar afgestemd, dus vandaar een tussenstop op Nassau. Na 21 jaar is er in Nassau weinig herkenbaars en de zware regenstormen helpen ook niet echt. Wat nog niet veranderd is, is dat de straten blank staan door de regen. Tussen de buien door gaan we naar de Strawmarket. We slenteren door Bay Street en kijken waar de cruiseschepen liggen. Dan barst het weer los en wordt het niet meer droog. We zien later op TV dat Florida en ook Bahama’s komende dagen in de regen zullen zitten. Een storing die nog tot vrijdag duurt en er zijn overstromingswaarschuwingen.

Op 4/6 zijn we hier weer terug voor een dag, hopelijk is het weer dan beter. De volgende ochtend stormt en regent het verschrikkelijk. Wij mogen juist op deze dag in een mini vliegtuigje! Er passen 18 personen in, je kunt niet rechtop staan en als je je armen wijd doet raak je allebei de ramen aan! Je tas? Die moet op schoot en veiligheidsinstructies kennen ze ook niet. De piloot zit gewoon achter een gordijn in de cockpit, waar we zo mee kunnen kijken. Geloof me, het is beter als je niets ziet. Als de piloot gaat dalen is het net of ie rechtstreeks de zee in duikt en hij schommelt als een dolle! Maar, na 25 minuten staan we veilig op de grond in Eleuthera. Ze hebben hier 3 luchthavens, het eiland is 170 km lang.... We worden opgehaald door een hele chagrijnige chauffeur die ons naar ons hostel moet brengen: Surfers Haven. Jammer dat ze onze tassen vergeten zijn uit te laden. Geen bagage dus, die wordt later gebracht als het goed is. We doen eerst boodschappen, want ook hier is het uit eten gaan veel te duur, dus we koken zelf. Da's niet zo erg, want het eten is zoals in LA, te veel en te vet. Een ontbijt is ook hier standaard met friet! Ons hostel ligt op een heuvel, we hebben vanuit ons bed een schitterend zicht op de zee! In de namiddag breekt de bewolking open en hebben we zon! Nog wel veel wind maar je kunt niet alles hebben. We koken in de gezamenlijke keuken van het hostel en genieten van een mooie zonsondergang.

De volgende dag regent het weer, een mooie gelegenheid om onze route in Cuba te plannen. Daar is internet zeldzaam en als het er is heel traag, dus beter alvast hier doen. We zitten in een typisch hostel, de eigenaren zijn een beetje doorgeslagen in eco. Overal hangen memootjes,zoals: niet doortrekken na het plassen, mannen buiten plassen aub, plastic zakjes uitwassen aub voor hergebruik...... Hmm, willen best aan de natuur denken, maar dat gaat allemaal iets te ver. Als ze wisten dat we gewoon doortrekken na het plassen en onze plastic zakjes (niet de tasjes, maar etenswarenzakjes) gewoon weggooien zouden we waarschijnlijk op de zwarte lijst komen. Schoonmaakmiddelen zijn denken we ook niet eco, gezien de staat van het hostel. Ach, we hebben inmiddels al zoveel gezien, maar hier wordt ons imuumsysteem danig op de proef gesteld! Gelukkig is er altijd nog water en zeep, niet teveel water gebruiken natuurlijk, ook daar hangt een memo voor, spaar water, douche gezamenlijk! De volgende dag schijnt gelukkig weer de zon! We gaan liften naar het dorp (liften is hier de enige vorm van openbaar vervoer) en gaan de was doen, dat blijft helaas ook terug komen. Het liften gaat bijzonder makkelijk en zo ontmoet je nog eens verschillende mensen! ’s Middags gaan we naar het strand, naar de surfers kijken. We hebben een auto gehuurd om het eiland te bekijken. De auto wordt 's ochtends voor het guesthouse gezet met de sleutels op het contact. We kunnen 'm op de luchthaven achterlaten met de sleutel onder de zonneklep, da's makkelijk. Het eiland is 170 km lang en op sommige stukken niet meer dan 25 meter breed. We rijden weer even links, alleen het stuur zit ook links! Da's handig joh! Alles wordt geimporteerd uit de VS. Er zijn allemaal verschillende strandes en baaitjes. Je ziet hier heel veel conch schelpen (zie foto's), daar komt ook het roze zand vandaan op pink beach. De schelpen slaan daar kapot op de rotsen en daardoor kleurt het zand roze. De conch zelf kun je overal eten. Als ie net uit de schelp is gehaald ziet het er een beetje vies uit. Volgens de mannen hier is het goed voor de potentie. Eleuthera is beroemd om z'n ananassen die hier verbouwd worden. Voetbalvelden vol. En lekker dat ze zijn! Aan het begin van de middag rijden we over een karrenspoor naar een baai als de uitlaat los laat. Een kabaal als je gas geeft! Maar daar kijkt niemand van op hier zo rijden er wel meer rond, dus we besluiten maar verder te rijden, hij sleept niet over de grond of zo. De tweede dag met de auto doen we de noordkant. Glasswindow bridge en verschillende strandjes. Eleuthera is veel minder ontwikkeld dan New Providence waar Nassau op ligt. Dat heeft z'n charmes, maar als je een leuk barretje zoekt om iets te drinken moet je heel goed zoeken. Ook hun afval gooien ze overal neer, da's zo zonde. Maar de baaitje en strandjes zijn weer wel heel mooi.

4/6: Het is tijd om te terug te gaan naar Nassau, met het miniatuur vliegtuigje van Pineapple Air. We vliegen morgen vanaf Nassau naar Cuba. Eerst ontmoeten we daar John nog, met wie we 4 weken gaan zeilen in de Caribbean. We hebben alleen maar via email contact gehad, dus het is wel fijn dat hij nu ook in Nassau is, zodat we kunnen zien bij wie we aan boord gaan (denk maar niet aan de film Dead Calm......). In Cuba zullen we weer slecht bereikbaar zijn, internet is daar nog niet veel beschikbaar. Wifi kennen ze al helemaal niet. We zijn dus enkel via mail en Facebook te bereiken, en alleen als we internet hebben. Op 26/6 vliegen we vanuit Cuba terug naar Nassau en gaan we 27/6 aan boord van de zeilboot. Maar dat lezen jullie allemaal in het volgende verslag!

Liefs Robin & Ilona

Cook Islands: Aitutaki, een paradijs op aarde

Aitutaki is een Polynesisch bijna-Atol in het werelddeel Oceanië. Het heeft een oppervlakte van 18 km² en het hoogste punt is 124 m. De hoofdstad is Arutanga.

3/5: We leveren de camper in Auckland in. Fijn dat we straks weer iets meer loopruimte hebben, en een groter bed, waar geen hoek uit is omdat anders de aanrecht niet in de camper past! We vliegen van Auckland, NZ, naar Raratonga, om van daaruit verder te vliegen naar Aitutaki. Bijna mochten we niet weg omdat bij de handbagage check het alarm afging voor explosieve stoffen!! Alles uit de handbagage (alleen bij Ilona), nog een test, nog iemand in uniform er bij...... Na 100 tests en een schriftelijke verklaring geloven ze dan wel dat Ilona geen terrorist is en mogen we door. We vliegen 3/5 , maar komen 2/5 aan. De internationale datumgrens zijn we over! Zo gek, op vrijdag weg en op donderdag aankomen. Het was krap, onze vlucht uit Nieuw Zeeland landde namelijk om 17.15 uur in Raratonga en om 18 uur ging onze vlucht naar Aitutaki!! Knap dat een piloot zo'n groot toestel (Boeing 777) op een luchthaven van postzegelformaat kan neerzetten. We hadden alles gedaan om zo weinig mogelijk tijd kwijt te zijn in Raratonga. Bagage gelabeld met Priority zodat ze als eerste uit het vliegtuig komen, alleen in Raratonga doen ze daar niet aan. Onze tassen kwamen zo'n beetje als laatste van de band. Ondertussen staat er iemand op een ukelele tussen de planten iedereen welkom toe te zingen. De douane dame zei al dat we niet moesten stressen, ze wachten wel. Snel door naar de binnenlandse vluchten, gelukkig is de luchthaven niet groot. Daar worden we al opgewacht, we zijn de laatsten. De vlucht naar Aitutaki gaat met een propeller vliegtuigje met 30 stoelen (!) en duurt 45 minuten. We kunnen gelijk vertrekken. Jammer dat het al donker is, we kunnen dus nog niets zien van dit paradijselijke eiland waar we 3,5 week zullen verblijven! We worden opgehaald door Trevor en Tracey van Matriki Beach Resort. Onze beachhut is super, op het strand, vlakbij de zee. Die zien we niet omdat het donker is, maar we horen 'm wel als we op ons terras een welverdiend glas wijn drinken. We krijgen gelijk gezelschap van de 2 huiskatten, Marmelade en Tijger. De volgende morgen kunnen we eindelijk zien in wat voor omstandigheden we hier verblijven: witter dan wit strand, zuurblauwe zee, 30 graden, koraalrif voor de deur, bbq op het strand, kokospalmen voor schaduw. Wat heb je nog meer nodig? We hebben op advies van Trevor & Tracey watboodschappen meegenomen, omdat ze al aangaven dat boodschappen hier duurder zijn dan op het vaste land of soms niet te verkrijgen zijn. Omdat we natuurlijk niet alles konden meenemen gaan we naar de winkel. We hadden een lijstje gemaakt van wat we wilden kopen, maar dat is hier niet nodig. Er is nl. niet veel te verkrijgen. Vooral groenten en fruit zijn schaars. De macaroni die op het menu staat, moet bijvoorbeeld zonder paprika, want die zijn nergens te verkrijgen. Uien ook niet. Wel tomaten, ook al zitten er een beetje plekjes op. Het enige vlees dat er is, is gehakt, en dan alleen diepgevroren. Aardappelen? Nee misschien als de boot komt, zeggen ze. Wanneer komt de boot? Deze week of volgende week misschien is het antwoord, ze weten het eigenlijk niet. Ze zien wel wanneer die komt. Hmmm, dat wordt creatief koken komende tijd. Dan maar aubergine bij gebrek aan paprika. En rijst met zoetzure saus zonder kipfilet. Even voor de beeldvorming: een pak yoghurt: 15 Nieuw Zeeland dollar, oftewel 10 euro. Een fles wijn 20 dollar. Een wit brood 5 dollar. Oploskoffie: 15 dollar, 4 tomaten: 10 dollar. Internet kan bij het resort naast ons, 10 dollar per uur voor supertraag internet. Maar als je in het paradijs zit, neem je dat voor lief. 's Middags snorkelen we wat en liggen we aan het strand voor ons huisje. Op zaterdag is de boot aangekomen met alle goederen. De container wordt op zee overgeladen naar een kleiner bootje en naar de haven gebracht. Zondag is alles gesloten, dus maandag gaan we vroeg naar de markt. We zetten de wekker om 7 uur, pakken de fiets en zijn om 7.30 uur op de markt. Als je iets later bent is alles op. Maar schijnbaar moet je nog vroeger zijn, er zijn alleen watermeloenen, komkommers en sla, dus maar naar de supermarkt en kijken of daar nog wat is van de nieuwe levering. De supermarkt die het verst ligt (supermarkt is overigens een groot woord), heeft ook niets nieuws. Dan maar naar andere winkels en bij de laatste: jawel! Aardappelen, gehakt, verse groente, ananas en passievruchten. Net alsof je een schat vindt, zo voelt dat hier. We vullen de dagen met strand, zwemmen, snorkelen en genieten van het uitzicht. Het is best even wennen zonder internet, dan maar veel lezen!

Aututaki heeft een lagune, een groot zwembad in de zee. Rondom het hele eiland. Daar buiten ligt een rif en begint de open zee. Het is dus heerlijk snorkelen, er zijn geen golven, want die slaan op het rif kapot, en je kunt overal staan. Het koraal in de lagune is prachtig, veel kleuren en heel veel vissen. wat heel grappig is hier, is dat alle schelpen die je op het strand ziet, lopen, van groot tot klein. Er zitten overal kreeftjes in. We willen een scooter huren, dat kan bij het resortje, maar we moeten dan wel naar het politiebureau om een rij- test af te leggen en een rijbewijs te krijgen zodat je hier mag rijden. Nou ja, krijgen, voor 2,50 dollar heb je het. We moesten wel 3 x terug, want iedere keer dat we er waren was de dienstdoende agent er niet. De test zelf was je rijbewijs tonen en toen kreeg je een bewijs dat je mocht rijden hier. Makkelijk verdiend niet? Je kunt in een dag makkelijk alle wegjes op het eiland verkennen. Het landschap bestaat voornamelijk uit palmbomen, bananenbomen en zand. Opvallend veel kerken voor een eilandje met 900 inwoners, een postkantoor, banken en een internetcafé. Er zijn ook restaurantjes, maar die zijn enkel voor lunch open. 's Avonds gesloten. Da's best gek.

12/5: we gaan op snorkeltour. Deze gaat o.a. naar One Foot Island, een onbewoond eiland. Er is wel een postkantoor, wat het meest verlaten postkantoor ter wereld is. Hier kun je een stempel halen voor in je paspoort van One Foot Island. Die willen we natuurlijk wel, zo'n bijzondere stempel, en er is nog plaats tussen de vele andere stempels. We doen veel snorkelplekken aan, en die zijn echt geweldig. Mooi koraal en heel veel vissen en gigantische blauwe zeesterren. Ook zien we een Giant Travelli, een vis die net zo groot is als Robin. Je schrikt je in eerste instantie een ongeluk, omdat ze zo enorm groot zijn, maar ze doen niets. Ze blijven een beetje in de buurt zwemmen en dan ineens zijn ze verdwenen. Het water is blauwer dan we ooit hebben gezien. In de lagoon voor ons huisje ligt een "giant clam" ongeveer 50 meter uit de kust. Er is een boei aan vast gemaakt zodat je 'm makkelijk kan vinden. En giant it is! Zo groot dat wij er makkelijk inpassen. Hij is paars met blauw, heel mooi om te zien. Hij is 80 jaar oud. Er schijnen nog grotere te zijn als je gaat snorkelen tijdens de snorkeltour naar Honeymoon eiland. We raken bijna verslaafd aan de verse kokosnoten die hier om de haverklap uit de bomen vallen. Er staat een specialespies om de schil er af te doen en een machete om 'm open te slaan. Een heel werk, maar zo lekker. Ook passievruchten vind je hier heel veel, en die zijn helemaal lekker. Wat je hier helaas ook veel vindt zijn muggen, en niet alleen 's avonds, nee, ze zijn er bijna 24 uur. Je moet je echt insmeren anders nemen ze je ongelofelijk te grazen. Ach, ook een paradijs heeft nadeeltjes zie je wel.

18/5: We gaan weer op snorkeltour. Deze keer naar Honeymoon Island en omliggende koralen. Samen met Carrie en Stuart, een koppel uit Londen die hier sinds donderdag zijn. Zij reizen 4,5 maand rond maar hebben in het verleden al veel gereisd. We hebben al veel gelachen om herkenbare situaties bij het reizen. We zien heel veel mooi koraal, vooral de tweede spot is vol met paars koraal en mooie vissen. Omdat je dicht bij het rif zit is de stroming enorm sterk, maar we kunnen ons mee laten drijven met de stroom langs de koralen, de boot pikt ons op bij de laatste boei stroom afwaarts. We hebben lunch op Maina, een onbewoond eiland, met zicht op Honeymoon Island. Onze lunch wordt ruw verstoord door een vallende kokosnoot die ons op een haar na mist, dat gebeurt hier wel meer. 's middags bij het snorkelen zien we nog 3 giant travelli's. Ook snorkelen we bij de "clamsanctuary,waar ze de schelpen kweken en monitoren, de oudste is reusachtig en 95 jaar oud. Als we terugkomen is iedereen de bout af. Het licht gaat vroeg uit!De resterende tijd op Aitutaki verdoen we met veel lezen, (dankzij Ingrid hebben we weer een heleboel boeken erbij), snorkelen, luieren en foto's maken van de prachtige lagune. En 's avonds borrelen op het strand met z'n allen. Het was heerlijk om ruim 3 weken te relaxen na de vele km's met de camper in Australië en Nieuw Zeeland, veel leuke mensen ontmoet, maar we zijn klaar voor iets meer actie. Ook paradijs wordt op den duur gewoon. We vliegen zaterdag 25/5 terug naar Raratonga met het kleine vliegtuigje om vervolgens om 23:59 uur door te vliegen naar Los Angeles. Daar komen we na 9,5 uur aan op 26/5. We blijven 3 dagen in LA, waar we de bekende toeristische attracties zullen doen: Hollywood, Rodeo Drive, Hollywood stars, Venice Beach, Malibu... We huren een auto daar en kunnen voor het eerst sinds lange tijd dan weer rechts rijden!! Na LA gaan we naar de Bahama's, eerst Nassau en dan door naar Eleuthera. Maar daar over lezen jullie de volgende keer weer!

Heel veel liefs uit Aitutaki, en tot de volgende! Robin & Ilona

Nieuw Zeeland: Zuider en Noordereiland

In Nieuw Zeeland wonen 4,5 miljoen mensen en het land is 8 x zo groot als Nederland. Voor iedere inwoner zijn er 9 schapen, oftewel 40 miljoen. De seizoenen zijn net omgekeerd. Hier is het herfst, in Nederland lente (tenminste dat zou het moeten zijn). Je kunt hier al je geld kwijt in een korte tijd als je wilt, alles wat een adrenaline kick geeft kun je hier doen: bungee jumpen, sky diving, power jet race, teveel om op te noemen, maar thrill seekers kunnen hier hun hart ophalen! Wij hebben een hele ambitieuze planning,in 2,5 week Zuider en Noorder eiland! Veel km's maken dus.

17/4: Zuidereiland

We vliegen naar Christchurch, waar we onze camper moeten ophalen. Horloge weer 2 uur vooruit, het verschil met Nederland is nu 10 uur. In Australië hebben we kunnen oefenen met de camper, we zijn er dus gelijk mee weg. Het regent pijpenstelen! Wat een welkom.Hup naar de supermarkt en naar de eerste camping. Het is al donker, we zien dus niets van de omgeving, maar dit stuk is toch niet mooi. Dat begint pas vanaf Oamaru. Het is koud!! Dat zijn we al een maand of 7 niet meer gewend. Lange broek en lange mouwen. De volgende dag beginnen we aan onze route, eerst naar Mount Cook via Oamaru en Moeraki. Gelukkig schijnt de zon weer. Het is de droogste tijd in Nieuw Zeeland sinds heel lang, de rivieren staan bijna allemaal droog. Dat zou je gister met de regen niet gezegd hebben! We rijden langs de Moeraki Boulders, grote ronde stenen op het strand. Heel vreemd om te zien. Men weet ook niet hoe die daar terecht zijn gekomen. We gaan verder richting Mount Cook. We overnachten op een free campsite vlakbij Lake Tekapo en Mount Cook. De volgende dag hoeven we niet ver. Het is volop herfst in NZ. De temperatuur overdag is ca. 10 graden, 's nachts tussen 5-10. Even geen bikini's, slippers en korte broeken, maar lange broeken, vest/trui en sokken! Onderweg is de natuur al schitterend, Lake Tekapo is mooi, maar Lake Pukaki is adembenemend! Azuurblauw water, zo fel dat het bijna nep lijkt. Jammer dat het zwaar bewolkt is, anders zou het vast nog mooier zijn. We zitten hoog, dus het is berekoud. We hebben een camping bij Mount Cook, aan het meer. Tot overmaat van ramp gaat het ook nog regenen. Er is gelukkig een gezamenlijke keuken en eet ruimte (met open haard!). We besluiten de volgende dag verder te gaan naar Milford en terug naar Cook te komen op de terugweg. We willen de gletsjer zien en dat is natuurlijk niks als het regent. Het heeft vannacht zelfs gesneeuwd hoog in de bergen, de toppen van de bergen zijn wit als we vertrekken! We gaan door naar Queenstown en naar Te Anau. Queenstown is een leuk stadje, met leuke cafeetjes, winkeltjes en ligt schitterend aan het Wakatipu meer. Lekker een bak koffie gedaan bij de open haard, erg welkom bij slechts 7 graden en een snijdende wind! Als we door rijden naar Te Anau klaart het helemaal op gelukkig. We zoeken een camping en kijken hoe we de volgende dag het beste naar Milford Sound kunnen. Strakblauwe lucht! Goed gepland! De route naar Milford Sound is bijna mooier dan Milford Sound zelf. De rit door de bergen duurt 2 uur, en is geweldig. De mirror lakes zijn mooi en samen met bussen vol Japanners rijden we verder naar beneden. Als we bijna beneden zijn trekt het helemaal dicht en gaat het regenen. Het droogste seizoen sinds lange tijd??? Maar zelfs met grijze lucht en een spat regen is het mooi. Als we terug uit de bergen rijden is de lucht weer strak blauw, de wolken hangen gewoon in het dal bij Milford, waar het ook 200 dagen per jaar regent. We maken ook kennis met de sandflies, kleine fruitvliegjes die heel gemeen bijten en nog irritanter zijn dan muggen. Die zitten gelukkig alleen aan de westkust van zuider eiland. Terug naar Queenstown dan om verder naar het noorden te gaan en nog langs Mount Cook. Hadden we al gezegd dat het heel koud is hier? Vooral 's nachts! De kachel in de camper wordt vaak gebruikt. De omgeving van Queenstown is gebruikt voor de film de Lord of the Rings. Je kunt ook tours doen naar het dorp dat is gebouwd voor de film, op het noorder eiland. Wij zijn geen fans, maar we kunnen wel begrijpen dat dit gebied is gekozen, ontzettend mooi. We rijden naar een camping net buiten Queenstown aan een meer. 's Ochtends bij het ontbijt hebben we het mooiste uitzicht. We gaan door naar Mount Cook, 300 km vandaag te doen. Dwars door hobbitland. In Mount Cook willen we de tasman trail doen, een wandeling tot aan de gletsjer. We vallen in herhaling, maar het is zo mooi op de weg hier naar toe: besneeuwde bergtoppen, meren, schitterende heuvel landschappen. We koken heerlijk in de gezamenlijke keuken (met open haard) en wassen alle was, incl beddengoed omdat we een ongelukje hadden met een fles soja saus die onderweg in het kastje boven het bed omviel en we het pas merkten toen ie leeg was..... We leren een ander Nederlands stel kennen die ook aan het rondreizen zijn. Dat is het leuke van zulke campings met gezamenlijke keukens en eetruimtes. Eten, wijntje, open haard en verhalen uitwisselen (en geld in de droger blijven doen omdat het dekbed niet droogt!). Een hele invasie van Chinezen die de keuken in no time veranderd hebben in een Chinees restaurant, incl Chinese muziek. Alleen het afhaalluikje ontbreekt.

Als we wakker worden is er een strakblauwe lucht, precies zoals we hadden gehoopt. Snel ontbijten en om 8 uur zijn we op weg naar de wandelroute naar Mount Cook. We parkeren de auto onderaan de berg en om 9 uur (ja echt!!) zijn we boven om van het uitzicht op de gletsjer en Mount Cook te genieten. Als we terug naar beneden gaan komt de eerste bus Japanners al aan. Wij hadden de top van de berg en het uitzicht voor onszelf! Als we terug zijn in de auto gaat het lampje van de bezinemeter branden. Hmmmm, pompen zijn hier in de bergen niet dik bezaaid, en het volgende dorp is 30 km verderop, heuvel op! Met samengeknepen billen rijden we naar de pomp! Maar we redden het! Op naar de volgende bestemming.

23/4: Fox Glacier staat op het programma vandaag. Dit plaatsje is ontstaan vanwege toeristen die naar de gletsjer komen. We zijn gekomen voor de gletsjer, de wandeling is mooi, naar het ijs van de gletsjer. Een stijle klim, maar de moeite waard. Overal zie je watervallen uit de bergen opdoemen. We horen het geraas van vallend ijs. Overal wordt ook gewaarschuwd niet van het pad te gaan, omdat er dagelijks ijsblokken ter grootte van een camper (we weten niet welk merk) naar beneden komen. Ook hangen er krantenartikelen over toeristen die toch op eigen houtje van de paden afgingen en bedolven zijn onder ijs. Ook maken we nog een wandeling naar het Lake Matheson meer. De wandeling blijkt rond het hele meer te zijn en na de klim op de gletsjer hebben we hier niet meer zo'n behoefte aan. Hit the road Jack, we vertrekken weer. De route die ons weer naar de volgende bestemming brengt is dwars door de bergen en bossen. Enorme klimmen, zo stijl dat je denkt gaat ie het halen de camper? In de bergen kun je op een half uur tijd alle soorten weer hebben. Het ene moment schijnt de zon en is de lucht blauw, daarna mist en regen, dan weer zon, heel vreemd. We komen langs de westkust, de Tasman zee en Punakaiki, waar de beroemde Pancake Rocks liggen. Die naam hebben ze omdat ze bestaan uit laagjes en het daardoor net een stapel pannenkoeken is. In Westport vinden we het genoeg voor vandaag, het is al best laat en bijna donker. We doen 1 x luxe en gaan uit eten en zoeken daarna een camping. We vinden een free camping aan de zee! De volgende morgen als we wakker worden regent het pijpenstelen. Maar na het ontbijt klaart het op en breekt de bewolking open en wordt de lucht weer blauw. We gaan naar Tauranga Bay om zeehonden te zien. Die zitten hier onder de kust in hele grote groepen. Er zitten er wel 50! En ze liggen allemaal lekker in het zonnetje, er zijn ook baby zeehonden. Het is Anzac Day 25/4), een soort dodenherdenking voor Australië en Nieuw Zeeland. Het is hier een officiële dag, alles is gesloten. We gaan naar Nelson en naar Marlborough Sound. We gaan dan weg van de westkust en zijn dan ook verlost van de Sandflies, echt, vergeleken hierbij is een mug zoiets als een lieveheersbeestje! We rijden door de streek Marlborough die bekend staat om z'n wijn. Heel veel wijngaarden en fruit. We overnachten in Nelson en vertrekken 's ochtends richting Marlborough Sounds. Het is een stuk van 140 km, en de navigatie geeft al aan dat we er 4 uur (!) over gaan doen. Dwars door de bergen. Het is onze laatste dag op het Zuider eiland, morgen met de boot naar Noorder eiland. De Marlborough Sounds mogen zich geen fjorden noemen omdat ze niet zijn uitgesleten door een gletsjer, maar ze doen niet onder voor fjorden. Slingerend door de bergen is het een prachtige route. We vinden een camping aan zee vlakbij Picton, waar de boot naar Noord vertrekt.

27/4: We gaan beginnen aan deel 2 van Nieuw Zeeland. We gaan met de boot naar het Noorder eiland. De overtocht duurt 3,5 uur door Cook Street. We zien dolfijnen en genieten van de overtocht. Als we midden op Cook Street zijn is er niet veel meer te zien dan water, dus we bergen de camera op. Nog geen 10 minuten later een walvis! We zijn zo hyper en gefascineerd dat we vergeten snel de camera te pakken. En het is echt seconden werk, het is niet zo dat ze heel lang boven blijven tot jij die ene waanzinnige foto kunt maken! Tegen de tijd dat we beseffen dat we dit bijzondere moment moeten vastleggen is het te laat, hij verdwijnt onder de oppervlakte en laat zich niet meer zien! Wat is dat bijzonder een walvis in het wild. We laten Wellington achter en rijden door naar Lake Taupo, een te lange rit om in 1 keer te doen, dus halverwege overnachten we. Op Zuider eiland waren plaatsnamen soms lastig uit te spreken, op Noorder eiland is het bijna niet te doen. Wat dacht je van: Paraparaumu, Wainuiomata of Paekakariki. Plaatsjes waar we doorrijden. Je kunt merken dat het op het Noorder eiland dichter bevolkt is, 2/3 van de bevolking woont hier. Hier heb je de weg niet meer voor jezelf. Het eerste stuk naar Lake Taupo is weer niet het mooiste, maar eenmaal van de "snelweg", de bergen in is het weer hartstikke mooi. Heel anders dan zuid. En 10 graden warmer, heel fijn. De slippers en de korte broeken worden weer tevoorschijn gehaald. Na Lake Taupo door naar Rotorua, de vulkaan hoofdstad van de wereld. Onderweg passeren we de hoogste vulkaan van NZ, Mount Ruapehu. Daarvoor liggen er nog 2, Mount Ngauruhoe (beter bekend als de Mountain of Doom uit de film Lord of the Rings) en Mount Tongariro. Nergens zijn zoveel vulkaanverschijnselen samengebald in een klein gebied als hier. We camperen "wild", net voor Rotorua, bij een mooi meer. De plaatsnaam: Rerewhakaaitu.

29/4: De volgende dag vertrekken we vroeg om naar het Wai-otapu park te gaan. Wat we daar zien lijkt bijna niet echt, zo apart, dat kun je niet omschrijven, daarvoor moet je echt de foto's bekijken! En dit allemaal door de vulkanische ondergrond. We zien kraters, stomende meren waardoor je soms geen hand voor ogen ziet, 'champagne pools' met bubbelend water, een gifgroen meer, kokende modderpoelen en geisers. De geur van zwavel (rotte eieren) hangt overal in het park. Overal hoor je geborrel en gepruttel en zie je rookpluimpjes. Lady Knox is een geiser net buiten het park en wordt dagelijks tot eruptie gebracht om 10:15 uur, met een soort van zeeppoeder. Als ze dit niet zouden doen is er ook een eruptie, maar dan weet je nooit hoe laat. Nu kun je er bij zijn. We vervolgen onze weg naar het noorden. We willen de resterende tijd gebruiken voor Waipona Kauri Forest, Bay of Islands en Auckland. Een ambitieus rondje, maar wel te doen. We rijden door Matamata, waar het hobbitdorp ligt dat is gebruikt voor Lord of the Rings. We overnachten op een camping net na Auckland.

30/4 Terwijl Nederland zich opmaakt voor de troonswisseling, gaan wij naar het Kauri Forest waar je de Kauri bomen nog vindt, de op een na hoogste boom ter wereld. Hier maakten de Maori's, de oorspronkelijke bevolking van NZ, vroeger hun kano's van. Europeanen hebben deze bomen zoveel gekapt voor oa masten van boten, dat er nu bijna geen meer zijn. Eerst langs De Kai Iwi Lakes voor koffie met een chocoladebroodje (bij gebrek aan een Oranje Tompouce). De Kauri bomen zijn echt reusachtig, en kaarsrecht. Voordat we het bos in gaan moeten we eerst onze schoenen inspuiten om ziektes die je zou kunnen meenemen onder je schoenen, te voorkomen. Hoe noordelijker je komt, hoe meer afstammelingen van de Maori's, je ziet. We vervolgen onze weg langs Bay of Islands en via Kawakawa, waar het beroemde openbaar toilet staat dat ontworpen is door architect Hundertwasser. We zoeken een camping op, op de weg terug richting Auckland.

1/5: we verblijven nog 2 nachtjes in Auckland, voordat we de camper in moeten leveren. We gaan de stad in, met openbaar vervoer, de camper laten we lekker op de camping. We doen de laatste inkopen voor Cook. Daar is niet alles verkrijgbaar of heel duur. Dus wat we mee kunnen nemen, nemen we mee. En dan zit onze tijd in Nieuw Zeeland er echt op!

Nieuw Zeeland heeft ons echt verrast met besneeuwde bergtoppen, blauwe spiegelgladde meren, gletsjers, watervallen, mysterieuze mossy forests, kliffen, kusten met rotsformaties en stranden. Net of van al het mooie op de wereld een beetje is genomen en zo Nieuw Zeeland is opgebouwd. Het is een groot national park. En dat geldt vinden wij, meer voor het Zuider dan voor het Noorder Eiland. Zuider eiland was onze favoriet. We hadden eigenlijk te weinig tijd, waardoor we iedere dag veel kilometers moesten maken. We hebben in 2,5 week ruim 4600 km gedaan. Als we het vooraf geweten hadden,hadden we iets meer tijd genomen voor NZ, maar da's achteraf. We kunnen nu 3,5 week luieren op een droomeiland: Aitutaki, behorend bij Cook Islands. En we krijgen zomaar een dag extra! We vliegen op 3 mei van Auckland naar Aitutaki en komen een dag vroeger aan, nl. 2 mei!! Terwijl we dit reisverslag schrijven zitten we dus eigenlijk al op Cook! 2 en 3 mei maken we dus 2 x mee. Dit komt omdat je de internationale tijdzone/datumgrens doorkruist. Op Cook is het 12 uur vroeger dan in Nederland. Wifi op Cook is superduur, dus we zullen weinig online zijn. Af en toe zullen we wel een foto op Facebook plaatsen om jullie op de hoogte houden van onze activiteiten (strand, snorkelen of in de hangmat)! Op 25 mei vliegen we door naar LA. Maar dat is voor het volgende reisverslag!

Tot de volgende!

Liefs Robin en Ilona.