Filipijnen: Luzon, Bohol en Bantayan

3/2: We vliegen vanaf Jakarta naar de volgende bestemming: de Filipijnen. We vliegen op Clark, zo'n 80 km boven Manila. We blijven in totaal 7,5 week. De Filipijnen heeft meer dan 7000 eilanden, bijna 100 miljoen inwoners en het geloof is overwegend Katholiek, mede door 350 jaar Spaanse overheersing.

We komen 's nachts aan in Clark, een stempel in je paspoort en klaar. We worden opgehaald op de luchthaven door een taxi van het hotel. We zijn om 3 uur 's nachts in het hotel! We blijven 2 nachten (of 1,5 gezien de tijd van aankomst) in Clark, er is niet veel te doen, behalve als je op zoek bent naar (jong) vrouwelijk gezelschap, dan zit je hier goed. Er zijn hier veel alleen reizende mannen, je ziet veel oude mannen met hele jonge mooie dames pronken en de portiers van de hotels, banken, winkels en restaurants lopen met mega grote wapens rond. De ene club (of bordeel) na de andere. Hmmm, gelukkig blijven we niet lang. We reizen door naar Manila, hier blijven we een nacht. Vanuit Manila vertrekken de bussen naar Banaue, het noorden. Ook al komen de bussen praktisch door Clark, je kunt alleen vanuit Manila mee.... Manila is net als de meeste grote steden druk met mega veel verkeer, lawaaierig en vies. Het vervoer gaat hier per Jeepney, een verlengde jeep met banken overdwars. Voor 15 eurocent mag je mee. Ons hotel zit, hoe kunnen we het zo uitkiezen, in het red light district. Het is een keurig schoon, nieuw hotel van dezelfde keten als in Angeles, misschien ligt het daar aan.... Weer veel alleen reizende mannen.... Die komen niet verder dan de bars waar dames zich aanbieden en het hotel. Triest. We gaan naar het busstation om een ticket Banaue te kopen en naar Chinatown om een andere rugzak, we mogen nl maar 15 kg meenemen naar de eilanden straks, dus er moet wat uit de backpacks, die elk 18 kg wegen. We eten nog een vette, veel te zoute maaltijd en gaan terug maar het hotel. De Filippijnen lijken in bijna niks op de rest van Zuid-Oost Azie; het is een land met Spaanse invloeden, die zowel in de taal, de cultuur en zelfs in het uiterlijk van mensen te zien zijn. In plaats van tuktuks rijden jeepneys en tricycles door de straten, in plaats van tempels en moskeeen stikt het hier van de kerken. Fastfoodketens op elke straathoek in plaats van foodcourts en streetfood en frisse berglucht in plaats van jungle. Het eten staat er, in tegenstelling tot de rest van Zuid-Oost Azie, om bekend niet zo goed en lekker te zijn. En dat is ook echt zo!

6/2: 's avonds om 22 uur vertrekken naar Banaue, een plaats op de werelderfgoedlijst van Unesco, vanwege de rijstterrassen. We hebben onze dag besteed in Makati, Manila met giga shopping malls. Je moet wat als je om 11 uur de kamer uit moet en de bus pas om 22 uur vertrekt. Met de taxi naar het busstation, het duurt even voor we een taxi hebben die de meter wil gebruiken. Zonder meter betaal je nl het dubbele! Wat dat betreft leren we snel! De bus is een beetje krap en hier en daar kruipt een kakkerlak. De airco staat op maximaal, het is net of we in het wagentje van het ijsboerke zitten, zo koud! We hadden al gelezen dat het koud zou zijn in de bus, maar zo koud dat je een ski-jack, handschoenen en een muts nodig had, daar waren we niet op voorbereid. Om 12 uur stopt de bus voor de nacht in the middle of nowhere, bij een, tsja, rariteiten kabinet is denk ik de beste omschrijving. Ladyboys achter de toonbank, en als Robin naar het toilet gaat, gaat een ladyboy, met zware make-up en een baard, mee en onderwerpt Robin aan een keuring. Terwijl we staan te wachten gaat hij/zij nog 3 x naar het toilet om de waar van de andere mannelijke passagiers te keuren! Heel bijzonder. Achter de kassa zit een vrouw (?) die minstens 150 kg weegt. Om 7 uur ' s ochtends worden we totaal verkleumd in Banaue gedropt. Een groter contrast kun je niet bedenken, van het overvolle Manila naar het bergachtige dorp Banaue. Als we uit de bus komen worden we direct besprongen door de lokale bevolking om tours te boeken. Tours? We willen een douche en een bed! Gelukkig kunnen we al in onze kamer en kunnen we douchen om warm te worden en bij te slapen. De temperatuur hier is ca. 15-20 graden, ook weer even wennen! De volgende dagen doen we een tour naar Batad en naar Sagada. Batad staat bekend om de mooie uitzichten op de terrassen en de lokale bevolking, de Ifuago. Zoals altijd in kleine dorpen is het weer niet gemakkelijk er te komen. 1 uur met de tricycle, 1 uur lopen de berg op, naar het saddle point, dan 1 uur naar beneden naar het dorp. Het is er prachtig en het uitzicht is geweldig. Daarna weer terug naar boven, 1 uur en naar beneden 1 uur. Terug in de tricycle. We zijn kapot! De bestuurder stopt nog bij de viewpoints waar je mooi uitzicht hebt op de terrassen en in dorpjes waar de tijd heeft stil gestaan. Bijna 80% van de Ifuago bevolking kauwt op Betelnuts, een licht stimulerend middel. Ze mengen dit met cacao blad, poeder van gemalen slakkenhuisjes en tabak. Het is een aanslag op hun tanden, deze worden zwart en rood (en rot) en hun lippen zijn vuurrood. Overal zie je rode plekken op straat van het uitspugen. We hebben een strak schema, de volgende dag per jeepney naar Sagada, beroemd om z'n hangende doodskisten. Deze worden tegen de rotswand gehangen. Je weet niet wat je ziet. Ook is er een grot waar de doodskisten tegen de wand staan opgestapeld. Er is een bordje op getimmerd dat je de kisten niet mag openen! Alsof je dat zou willen! We eten bij het Yogurthouse in Sagada voor het eerst in een week een heerlijke lunch!

De volgende dag met de nachtbus terug naar Manila om het vliegtuig naar Bohol te nemen. De bus vertrekt om 19 uur dus we moeten ons in Banaue nog den beetje vermaken. Lastig, want behalve het uitzicht is er niet zoveel. Dan horen we dat er hanengevechten zijn op zondag en Robin wil wel kijken. Ilona ziet het niet zo zitten omdat het zielig is, en dat is gelijk een mooi excuus om die forse klim naar boven niet te hoeven doen. De spieren zijn nl nog niet helemaal hersteld van 2 dagen tracking! De gevechten zijn hier heel normaal, en er wordt ook gewed. De hanen hebben scheermessen aan de poten en er is er altijd 1 die het loodje legt. Dit is binnen 10 seconden. Om te checken zetten ze de gewonde haan rechtop, als ie blijft omvallen is het gepiept! Om 19 uur de bus in, zeer dik aangekleed deze keer, en om 5 uur 's ochtends worden we op de luchthaven gedropt! We vliegen om 14 uur.... Een lange zit. Om 17 uur zijn we eindelijk in ons appartement. Een douche, een maaltijd en dan gaat het licht uit.

12/2: We zijn weer een beetje bijgekomen van de reis. We huren een scooter. Hier rijden ze weer rechts, na 4 maanden links rijden ook weer even wennen. Eerst maar eens ons visum verlengen, de laatste keer hopelijk. Dit kan in de hoofdstad Tagbilaran, terwijl je wacht. Kost wel € 60,- pp, maar je kunt er niet onderuit. Je krijgt nl maar 25 dagen als je aankomt en we blijven er 48... En het is het laatste visum waar we voor moeten betalen. We gaan ook maar weer eens naar de kapper. Verven, knippen en een pedicure voor 6 €. Met de scooter touren we het eiland rond, het is een schattig eiland met heel veel bananenbomen, bamboe huisjes en veel kuilen in de weg! De strandjes zijn hier smal, dus bij hoog water is er niet veel strand. Maar je bent er zowat alleen! Het eten hier in Panglao is al beter dan in het noorden. Nog niet super maar er zit vooruitgang in! We bezoeken de beroemdste bezienswaardigheid van Bohol, de chocolate hills. Nee, het zijn geen chocoladebergen, maar deze naam hebben ze te danken aan de bruine kleur die ze in de zomer krijgen. Over hoe ze ontstaan zijn, zijn er verschillende verhalen: een er van is dat het tranen zijn van een reus. Op het hoogste uitkijkpunt heb je een mooi uitzicht over deze heuvels. ze zijn nu nog groen, in mei zijn ze helemaal bruin. Daarna gaan we naar de tarsier sanctuary. De Tarsier is een heel klein schattig diertje met enorme ogen, het kleinste primaat ter wereld. De ogen zijn 3 x zo groot als hun hersenen en ze kunnen hun kop bijna 360 graden draaien. Ze wonen in een beschermd gebied omdat er niet meer zo veel zijn. Je kunt ze alleen in de Filipijnen zien en in Borneo. Ze hebben een enorm stuk bos afgezet met gaas, zodat ze daar niet uit kunnen. Ze hebben zich daar prima aangepast. 's Avonds eten we de heerlijkste pizza ever bij Giuseppi, een echte Italiaan, en ze hebben heerlijke betaalbare wijn, da's lang geleden en een mooie gelegenheid op Valentijnsdag! De laatste dag in Panglao willen we naar Bikini beach, dit schijnt een heel mooi strand te zijn, maar helaas, ook hier regent het weleens. Een dagje luieren dus, lezen en de fles wijn die we kregen soldaat maken.

16/2: We gaan naar Bantayan, een bounty eiland bij Cebu. Het is hemelsbreed niet ver, maar met de logica in het vervoer hier is het weer een hele tour: eerst een taxi naar de haven, ferry naar Cebu, van de haven van Cebu city met de tricycle naar het busstation, daar de bus naar een andere haven in het noorden, ferry naar Bantayan en dan weer een busje naar het resortje. Duur: 12 uur. En de laatste boottocht hebben we veel schietgebedjes gedaan. Golven zo hoog, die ervoor zorgden dat de boot als een dolle schommelt, en dan is 2 uur erg lang! En de Filipijnen staan niet echt bekend om goed materiaal, maar het is weer gelukt! Het is al donker als we aankomen maar het ziet er wel heel gezellig uit, met een barretje op het strand. De volgende dag bij licht zien we pas in wat voor paradijs we zijn! Mooi wit strand en een azuurblauwe zee. Heerlijk zwemmen in de zee en het eten op ons strand resortje is lekker! Het is weer even wennen dat de douche koud is, net als in Thailand geldt ook hier dat een warme douche alleen in de dure resorts aanwezig is, dus onbetaalbaar. We plannen de rest van de dagen, een dag met de scooter, de binnenlanden in en om boodschappen te doen voor de snorkeltour. Die brengt ons naar Virgin Island, onbewoond. Dus als we willen eten en drinken moeten we het zelf meenemen. Er is wel een BBQ die je kunt gebruiken. Nog een dag voor het reisverslag, foto's etc en luieren aan het strand. 's avonds eten we heerlijke kip van de BBQ op het strand. Heel mals vlees. Later horen we dat dit een "killing me softly chicken" is, deze wordt langzaam doodgeslagen zodat het vlees lekker mals is. Hmmm, volgende keer toch maar een minder mals kippetje. Het liedje "killing me softly" heeft ineens een heel andere betekenis gekregen! Op de scooter gaan we naar Paradise Beach. Al de stranden zijn hier paradijselijk, maar schijnbaar is deze zo mooi dat ie de naam Paradise Beach mag dragen. Eerst naar een geldautomaat, de enige op het eiland. Er staat een lange rij en een bewaker met een reuze geweer! Voelt wel veilig. Uiteraard is deze automaat voor onze pas niet geschikt. We hebben nog geld, maar het resort moet contant worden betaald en dat gaat dus niet lukken. Wedden dat ze dan wel een oplossing vinden, als je geencontant geld hebt? We vervolgen onze zoektocht naar Paradise beach. We komen door dorpjes aan het strand, met enkel bamboe huisjes. Alle kindjes roepen en waaien. Na het hele eiland gezien te hebben komen we er eindelijk. Het zand is net poedersuiker en het is inderdaad mooi, maar we zijn verwend, we hebben hier toch echt nog mooiere stranden gezien. We zitten op 50% van onze reis vandaag. Een mooie dag om met een boot naar Virgin Island te gaan. Snorkelen en luieren op een onbewoond eiland. Er zijn vervelendere bezigheden..... Maar helaas, ook in de Filipijnen regent het wel eens. Als we nog maar net vertrokken zijn, we waren al aan het twijfelen of we zouden gaan, wordt het donkerder en donkerder. Na 30 minuten varen legt hij aan bij een snorkelplaats, maar we hebben allebei geen behoefte om het water in te gaan. Dan krijgen we het niet meer warm! Hij vaart naar het strand dat er zonder zon helemaal niet zo leuk uitziet en dan gaat het ook nog regenen! We besluiten terug te keren, dit is niks. Gelukkig maar, want als we terug zijn breekt het pas echt los. Dan maar een andere keer een boottocht, als de zon schijnt!

Vandaag is onze laatste dag op Bantayan, hierna vertrekken we naar Malapascua, een ander bounty paradijs, daarna El Nido en Boracay. Maar dat is voor de volgende keer!

Blijf reacties sturen, daar genieten we echt van! Tot het volgende reisverslag!

Groetjes uit Bantayan.