21/2

We zijn in een ander paradijs beland: Malapascua. Een heel klein eiland ten noorden van Cebu met azuurblauw water en hagelwitte stranden. Het was weer even een tour om er te komen, maar daar zijn we wel aan gewend inmiddels: bus naar de haven, boot naar Cebu Island, tricycle naar het busstation, bus naar andere haven, boot naar Malapascua Island. Gelukkig vaarden de boten, want de dag ervoor zat een Frans stel dat we hadden leren kennen vast op het eiland omdat er geen boten vaarden. Er was in het zuiden in Mindanao een tyfoon en daar hadden wij de regen en de wind van. We hebben vanwege volle bezetting 2 verschillende accommodaties moeten boeken, 1 voor 1 nacht en 1 voor 4 nachten. Beide aan het strand en naast elkaar, scheelt weer een hoop gesleep met de rugzak. Een Italiaans restaurant naast de deur, het kan slechter! Malapascua is weer heel anders en kleiner dan Bantayan. Dit eiland loop je in 3 uur rond. Er lopen hier veel duikers vanwege de Tresher haaien die hier zitten. Die doen niets, maar als ik er een mocht zien bij het snorkelen, zit ik binnen 10 seconden terug op mijn handdoek! Onze eerste accommodatie is geweldig, een balkon met zeezicht, heerlijk eten (beetje duur dat wel) en een privé strandje. Jammer dat het maar voor 1 nacht is. De andere accommodatie is bij lange na niet zo mooi, maar ja, het is nog steeds geen straf! We eten 's avonds bij een restaurant met een Engelse eigenaar en het is lekker, heel veel verse groente, aardappeltjes en een karbonaadje gegrild zoals het moet!

Alle restaurants en barretjes zitten aan Bounty Beach, op het strand. Alles is met lichtjes en lampions versierd, er is zelfs een floating bar. Je wordt opgehaald en teruggebracht met een bootje. We lopen naar de vuurtoren, die wat lastig te vinden is, maar een locaal jongetje helpt ons wel. Dat hadden we nooit zelf gevonden. Het uitzicht is super. Het is leuk om door deze kleine dorpjes te lopen. Overal hangt was, wassen mensen zich bij de waterput, draaien varkens aan het spit en horen we Karaoke. De favoriete bezigheid van de Filipino's, na gokken op hanengevechten en eten.Voor de volgende dag boeken we een snorkeltour. Buboy met z'n zoon Lourens (3) komen ons halen met de boot. We gaan naar 3 snorkel plekken. Het is heerlijk om te varen, het eiland rond. Buboy vertelt dat z'n zoon altijd meegaat, en soms ook z'n dochter (1). Zonder bandjes of zwemvestje en zonder zwemdiploma. Wat een rijkdom, gewoon iedere dag met je kinderen gasten meenemen uit varen. Hij vertelt dat hij 5 broers en 6 zussen had, maar er zijn er nu nog maar 6 in totaal! Hij is jonger dan ons...... Nog een dag strand en dan vertrekken we naar een nieuw paradijs: Palawan.

26/6: Om 6.30 uur nemen we de boot naar Cebu, waar de bus ons in 4 uur naar Cebu city brengt. We zullen proberen een beeld te schetsen hoe het hier gaat: de boot van 6.30 uur betekent dat je om 6.30 uur met een sloepje naar de grotere banca wordt geroeid. Iedereen op de boot, behalve de schipper, die komt 5 minuten later aangevaren. Het water wordt uit het ruim gepompt en dan worden de 3 ankers gelicht waarvan er 2 vastzitten. Er worden 2 mensen met een bootje bijgehaald die ze losmaken. Dan moet de boot met bamboe stokken worden los geduwd, want het is laag tij en de boot zit vast. Dit lukt niet, dus we moeten allemaal van de boot af, in een sloepje, terwijl ze proberen de boot los te duwen. Een bemanningslid moet uit de kleren en het water in om te duwen. Gelukt! Iedereen weer terug op de boot. Dan moet met 3 man de motor worden aangeslingerd met een koord. Na 3 pogingen slaat de motor aan en kunnen we: het is 7 uur. Na een half uur zijn we aan de overkant waar we weer over moeten stappen in een sloepje, dat ons naar de kant brengt. De bus staat gelukkig al klaar met een draaiende motor. In Cebu City een taxi naar de luchthaven en dan nog een uurtje vliegen naar Palawan. Denken we!! Als we ruim op tijd op de luchthaven zijn, blijkt dat onze vlucht verzet is naar 10.35 uur, het is nu 12.30 uur. We hebben 1 dag zonder wifi gezeten op Malapascua, gebeurt er dit!! Gelukkig kunnen we worden omgeboekt naar een andere vlucht die om 15.50 uur gaat. Wel via Manila, waar we over moeten stappen op een vlucht naar Palawan. We zijn om 20 uur in Palawan. We blijven 1 dagje in Puerto Princesa en gaan dan door naar San Vincente met de bus. Een rit van 5,5 uur door prachtig landschap, dat je een beetje stof moet happen op de zandwegen nemen we voor lief. Onze accommodatie heet Peace & Love en ligt op een van de mooiste locaties! Mooi uitzicht over de baai. Het wordt gerund door Steve, een drukke Duitser die hier 15 maanden woont. Alles komt in etappes in de kamer, fan, toiletpapier, gordijnen.... En ze zijn nog niet helemaal klaar met de bouw. Dit levert leuke comedy, iedere middag als de werkers naar huis willen. Dat gaat als volgt:

- we go home boss

- go home? No, not go home ( in Engels met zwaar Duits accent), first finish work

- we are finished boss

- no, not finished, not clean, you not go home before clean...

- ok boss

En als Steve zijn hielen licht verdwijnt de hele werkploeg!!

En dan hoor je Steve:

- where is the electric man?

- gone home boss

-no, not possible, they are not finished

- yes, they went home boss....

Iedere dag weer hetzelfde.

Wat blijkt, op Palawan (ter grootte van heel Zeeland) is er enkel een ATM in Puerto Princesa, daar komen we vandaan!! Niet aan gedacht. Maar Steve geeft aan dat in Roxas je bij het benzinestation geld kunt halen met je creditcard. Dit is maar twee uur met de scooter!! En terug 2 uur. Dwars door de jungle waar nog geen echte weg ligt. Ze zijn wel volop bezig met de weg, maar de logica ontgaat ons. Op verschillende plaatsen ligt een stuk beton, ze graven hier en daar. Maar er is geen systeem te ontdekken. Echt, we hopen dat het de laatste keer is dat je zulke toeren uit moet halen om aan geld te komen. Maar eerlijk is eerlijk, het was de mooiste "weg" die we tot nu toe hebben gereden, dwars door de jungle over een zandweg, super! Wel een beetje stoffig als je tegenliggers had. En de pomp had de mooiste locatie aan zee. De volgende dag gaan we maar Long Beach. De naam zegt het al zo'n 25 km lang strand met palmbomen. We zijn er alleen, heerlijk. Het is alleen zo warm dat zelfs de zee lauw is! Als we terug zijn op de kamer liggen we eerst een half uur voor de fan en als we genoeg zijn afgekoeld is het tijd voor de dagelijkse bananenpannenkoek met een fruitshake. Heb je een beeld van onze dagbesteding? 's Avonds wordt er druk gekaraoked in het resort. Echt iedereen zingt zo vals dat Ilona ook een nummer doet, en ze krijgt nog applaus ook. Dan zijn we los! Heerlijk iedereen klapt alsof je een ster bent, geweldig! En ze zeggen ook gewoon nog: you sing very nice! Wie Ilona al ooit heeft horen zingen weet dat dit niet zo is! We gooien er samen nog een duet tegenaan. Ilona wil thuis een karaoke apparaat, maar dat ziet Robin niet zitten!

3/2: We vertrekken naar El Nido, de beroemdste plek op Palawan. De beste activiteit daar is: Island Hopping. Vanwege drukte hebben we ook hier 2 verschillende accommodaties moeten boeken. Eerst met een busje terug naar Tabiak, dan de bus aanhouden voor El Nido. Dat is hier wel makkelijk, je kunt de bus laten stoppen waar jij wilt. De eerste paar busjes zitten vol, maar dan stopt de lokale bus. Die zit ook tot de nok toe vol, maar daar doen ze hier niet zo moeilijk over. Een paar mensen op het dak en plankjes tussen de stoelen over het gangpad en je hebt zo 5 nieuwe plaatsen! Ze draaien keiharde kerstmuziek en iedereen zingt mee. Aangezien de weg niet helemaal af is komen we heel stoffig aan in El Nido.Het eerste guesthouse is van een Belg, d'n Eddie, en zijn vrouw Virgie, een Filipijnse die Belgs praat! 100 meter van het strand, met heel veel barretjes en muziek. Op het hele eiland is er enkel stroom tussen 2 uur 's middags (of 3 uur) en 6 uur 's ochtends. Vroeg wakker dus want geen stroom = geen ventilator! We verhuizen naar onze andere locatie, voor 3 dagen. Dit ligt net iets buiten El Nido, in Coron Coron, aan een schitterend strand. We luieren 2 dagen aan het strand, badderen in een lauwe zee en kijken naar de zonsondergang. De zonsondergang vanaf het strand is zo mooi! We verhuizen weer terug naar Eddie & Virgie. We gaan met zijn boot varen. Island Hopping. Om 6 uur vertrekken we. Vroeg, maar de tours vertrekken om 9 uur en dan wordt het overal heel druk, en zo omzeilen we de drukte. Het is echt waanzinnig mooi! Small lagoon, big lagoon, snake Island, en het snorkelen is fantastisch. In Small Lagoon zijn we helemaal alleen, bijna magisch. We zien een schildpad, een waterslang, een aap, nemo en veel andere vissen. Van de Filipijnen tot nu toe is El Nido echt het mooiste wat we hebben gezien! Tijd voor andere actie! We huren een off road motor en rijden naar het noorden waar ongerepte stranden zijn. Beetje jammer dat het begint te regenen als we goed een kwartier weg zijn. We draaien om om naar het zuiden te gaan, daar ziet de lucht er beter uit, maar ook daar komt regen. Motor terug, langs de bakker en heerlijk koffie drinken met koeken, samen met Eddie en Virgie van het guesthouse.

Het is fiesta in het dorp, overal kraampjes en vlaggetjes, en 's middags is de officiële opening met een ossenrace. Al we 's ochtends naar de bakker lopen zitten de mannen nog steeds te gokken... De laatste avond eten we nog een keer bij het beste Italiaanse restaurant in El Nido, zo'n pizza of pasta waarvan je later nog steeds zegt, weet je nog toen in El Nido....

11/3: We vertrekken terug naar Puerto Princesa, morgen gaat onze vlucht naar Boracay! Deze keer nemen we de RoRo bus, iets comfortabeler dan de bus op de heenreis. Maar ook hier plaatsen ze rustig 7 mensen op een rij van 6. Dat nog tot daar aan toe, maar als ze halverwege ook nog hanen in een doos in onze nek willen zetten zeggen we dat dat mooi niet doorgaat. Zoek maar een andere gek! De hanen gaan onderin bij de bagage... gelukkig is het de laatste lange busreis die we moeten maken.

12/3: We vliegen via Manila naar Boracay. Zoals we inmiddels gewend zijn gaat het weer niet soepeltjes. De vlucht naar Manila vertrekt keurig op tijd, maar vanuit Manila is de vlucht naar Boracay gecanceld! Het vliegtuig waar we mee moeten is nl vertraagd en dan mag het niet meer naar Caticlan vliegen omdat de landingsbaan daar niet is verlicht. We worden omgeboekt naar een andere vlucht naar Kalibo, van daar moeten we dan 1,5 uur met de bus naar Caticlan en dan op de ferry. Om 21 uur zijn we eindelijk op Boracay,terwijl we er oorspronkelijk om 18 uur zouden zijn! Er zijn 3 boat stations, wij zitten bij station 3, het rustigste, maar met alle barretjes en restaurants op loopafstand. Goede keus zien we de volgende dag. Bij station 2 is het overbevolkt met Koreanen, Tawainezen, Chinezen en Russen. (te) Vol met winkeltjes, duikscholen, tourbureautjes en bars en lijkt wel Chersonisos in het klein. Het beroemde White Beach is zo wit dat het zeer doet aan je ogen en de zee weer azuurblauw (met een beetje groen van de algen), we gaan het bijna gewoon vinden. We blijven hier 8 dagen, dus we hebben lekker alle tijd om te genieten wat Boracay heeft te bieden. We slenteren van station 3 naar 2 en verder naar 1. Om de haverklap wordt gevraagd of je een zonnebril wilt kopen, een hoed of een massage of vlechtjes wilt. Als we een fruitshake doen op een terras komt er zelfs een verkoper met biljart keus! Wat moet je in godsnaam met een biljart keu aan het strand! Zelfs na 6 maanden in een ander klimaat zijn we nog niet gewend aan de hitte. Op de terugweg merken we dat we verder zijn gelopen dan de bedoeling was, we zijn gesloopt als we terug komen en dat is echt die hitte, killing. Maar we klagen niet, we lezen het nieuws dat het in Nederland weer sneeuwt, dan toch liever dit. Op dag 3 zitten we zonder stroom. We worden wakker van de warmte omdat de airco het niet meer doet. Tot 17 uur geen stroom, er wordt gewerkt aan de kabels en dan sluiten ze gewoon alles af. Geen warme douche dus! Als om 19 uur het licht aangaat, hoor je overal applaus. Eindelijk het zout en het zand van een dagje strand afspoelen. Als je hier naar station 2 wilt met restaurantjes en winkeltjes kun je aan de hoofdweg een tricycle aanhouden. Dit kost voor een gedeelde 10 ps per persoon, een privé kost 100 ps. Wij nemen een gedeelde, maar ze doen vaak of ze dat niet begrijpen. Ze nemen dan niemand anders meer mee, maar als we aangeven dat we echt wel weten hoe het werkt en dat ie maar beter mensen mee kan nemen omdat we echt niet meer betalen dan 20 ps zie je 'm denken: heb ik weer, van die toeristen die weten hoe het werkt. Soms is het wel een beetje vermoeiend, dat ze steeds proberen meer geld aan je te verdienen dan je eigenlijk zou moeten betalen, maar wel begrijpelijk, ze zien ons als rijke toeristen.

Het fijne van Boracay is dat er veel keus is in restaurantjes. We eten Grieks, Japans, Italiaans. We kopen ook 2 hangmatten die we in Australië goed kunnen gebruiken. Verder doen we niet veel hier, behalve luieren, lekker eten en genieten. Iedere avond live muziek bij een restaurant waar he heerlijk kunt eten, naast de deur, dus we kunnen naar huis rollen. Je kunt hier van alles, jetskien, banana boat, zeilen, parasailen, te veel om op te noemen, maar alles is hier zo'n 4 x duurder dan in de rest van de Filipijnen en dan ook nog eens heel druk. Wij bedanken! Je hebt hier niet veel nodig om een heerlijke dag te hebben. De 3 belangrijkste elementen zijn hier: zon, zee en strand en daar genieten we met volle teugen van. Bij de Red Pirate bar hebben ze heerlijke strandbedjes en drankjes! We gaan nog eens langs de kapper, de laatste keer dat het zo goedkoop kan en waarschijnlijk ook dat een ladyboy je haar doet. De laatste avond sluiten we in stijl af, aan het strand, met een fles Boracay rum!

20/3: Het is weer tijd om afscheid te nemen. We vliegen terug naar Sodom en Gomorra, oftewel Manila waar we nog 3 nachtjes blijven voordat we naar Sydney vliegen. Kunnen we nog mooi even inslaan voor we naar (het hele dure) Australië gaan. Als we aankomen 's avonds gooien we de tassen in de kamer en gaan we direct naar Copa Cubana om iets te eten. Makkelijk als je de weg al weet. Je zit daar midden in de actie. Je weet niet waar je eerst moet kijken. De vrouwen zijn hier op zoek naar Westerse mannen. De hakken zijn te hoog, de rokken te kort en je ziet net iets teveel. Maar er is hier een markt voor, veel alleenreizende, veelal oudere mannen. Daar wordt dan gelijk weer op ingesprongen merken we als we teruglopen naar het hotel, de viagra wordt op straat aangeboden, ook aan Robin. Er wordt sowieso van alles aangeboden, massages voor koppels, gratis entree in wazige clubs, maar daar willen ze het liefst alleen Robin naar binnen hebben. De volgende dag gaan we naar Chinatown. De buurt is niet echt toeristisch merken we, Ilona is met haar lengte weer een enorme attractie. Mensen stoppen gewoon om staren. We gaan ook naar de Mall of Asia, een enorme shopping mall met zelfs een echte ijsbaan binnen. We hebben morgen nog een dag om wat kleine dingen te kopen en dan zit het er echt op in Azie. We vliegen zaterdag 23/3 naar Sydney via Singapore. We komen daar zondag aan.

Bijna 7 maanden Azië zitten erop! We hebben ruim 21.000 km in Azië gereisd met 15 verschillende vervoersmiddelen en in 55 accommodaties geslapen. We hebben betaald in Dong, Riel, Dollars, Bath, Ringit, Roepia, en Peso's. We hebben enorm genoten van dit avontuur. We hebben Oran Oetangs in het wild gezien, tijgers geaaid, olifanten gebadderd en nog veel meer! Maar het is tijd voor de volgende bestemming: Australië. Met ons campertje gaan we in 3 weken van Sydney naar Fraser Island. Even geen zoektocht naar guesthouses, hotels of hostels, maar naar campings! Kangoeroes voeren en Koala's knuffelen en zelf koken! Na 7 maanden best wel weer eens fijn.

Wat waren de hoogtepunten in Azië (alles was een hoogtepunt, maar als we er een paar moeten noemen):

- Halong Bay

- Angkor Wat

- Killing fields

- Tijgers aaien

- Orang Oetans in het wild

- Ijen krater

- Bangkok

- Palawan, El Nido

- De cultuur en de hartelijkheid van de bevolking

Wat gaan we missen:

- Het eten (behalve dan Luzon, Filipijnen)

- Goedkope prijzen (Australië is zo duur!)

- Free wifi

Wat gaan we niet missen:

- gore toiletten

- kakkerlakken en ratten

- malariatabletten

- afhankelijkheid van het vervoer

- onmogelijke reistrajecten en slechte wegen

- chaos met verkeer

- hanen, die hier gewoon 24 uur per dag kraaien!

We proberen jullie op de hoogte houden daar down under, maar het zal lastiger zijn dan in Azië. Australië kent geen onbeperkt downloaden via wifi, dus of het met de foto's lukt? We zullen het zien! Het is er de eerst week 10 uur later, en als bij jullie de klok vooruit gaat 9 uur later.

Tot de volgende!